នៅពេលដែលយើងធ្វើដំណើរដល់ស្រុកកោះធំ កងឈ្លបបានឲ្យយើងចូលទៅស្នាក់នៅក្នុងវត្តកំពង់សំបូរ រង់ចាំអង្គការបែងចែក។ ឪពុករបស់ខ្ញុំសុំកងឈ្លបរស់នៅជិតផ្ទះបងប្រុសរបស់ខ្ញុំក្នុងភូមិរាមា ឃុំព្រែកស្ដី ប៉ុន្តែកងឈ្លបមិនអនុញ្ញាតនោះទេ។ ក្រោយពីធ្វើប្រវត្តិរូបរួចអង្គការបានបង្ខំឲ្យគ្រួសារឪពុករបស់ខ្ញុំឆ្លងទន្លេទៅរស់នៅឃុំជ្រោយតាកែវ។ ទោះបីជាឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំខំលាក់ប្រវត្តិរូបយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏អង្គការនៅតែចោទប្រកាន់ថាយើងជាអ្នកមូលធនដែរ។ បន្ទាប់ពីពីរបីថ្ងៃក្រោយមក ប្រជាជនជម្លៀសទាំងអស់ទទួលបានបាយខ្ចប់ស្លឹកចេក ត្រីអាំង ត្រីងៀត ឆៃប៉ូវអម្ពិលបុក និងអំបិលក្រួសម្នាក់មួយកញ្ចប់ពីប្រជាជនមូលដ្ឋាន។ ពេលនោះខ្ញុំបានឃើញប្រជាជនជម្លៀសផ្សេងទៀតទទួលបានបាយពណ៌លឿង ខ្ញុំក៏បានទៅសុំដូរយកបាយពណ៌លឿងដែរ។តាមពិតបាយនោះគឺជាបាយដាំលាយជាមួយនឹងគ្រាប់ពោតតែប៉ុណ្ណោះ។
រយៈពេលជិតមួយខែ ខ្ញុំនិងឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរទៅដល់ ឃុំ ជ្រោយតាកែវ ស្រុកកោះធំ។ នៅទីនោះបងប្រុសទី ៤របស់ខ្ញុំតែងតែលួចហែលឆ្លងទឹកទន្លេមកសួរសុខទុក្ខយើងដោយមានយកក្តាម និងត្រីមកផ្ញើផងដែរ។ បងប្រុសរបស់ខ្ញុំបានហាមយើងមិនឲ្យយើងនិយាយអ្វីប៉ះពាល់ដល់អង្គការ និងដើរទៅណាមកណាស្រេចតាមចិត្តនោះទេ។ ក្រោយពីដឹងរឿងបងប្រុសរបស់ខ្ញុំលួចមកជួបយើង កងឈ្លបបានមកចាប់បញ្ជូនបងប្រុសរបស់ខ្ញុំតាមទូកយកទៅវិញ។ ពេលនោះយើងមិនអាចជួយគាត់បានទេ គឺបានត្រឹមតែឈរមើលពីចម្ងាយ និងយំអាណិតអាសូរប៉ុណ្ណោះ។ អង្គការបានចាប់យកបងប្រុសទី ៤ របស់ខ្ញុំទៅឃុំឃាំងអស់រយៈពេល ៤ ទៅ ៥ ថ្ងៃដោយប្រាប់ថា នឹងយកគាត់ទៅអប់រំ ព្រោះបងប្រុសរបស់ខ្ញុំដើរសេរី ឆ្លងចូលឃុំផ្សេងៗ ហើយមិនគោរពវិន័យរបស់អង្គការទេ។ បងប្រុសរបស់ខ្ញុំមិនបានអនុញ្ញាតឲ្យមកជួបប្រពន្ធ ឪពុកម្ដាយ និងបងប្អូនឡើយ។ សំណាងល្អប្រពន្ធរបស់បងប្រុសខ្ញុំគឺជាប្រជាជនមូលដ្ឋានបានទៅសុំគណៈឃុំព្រែកស្ដីឲ្យជួយសរសេរសំបុត្រធានាបងប្រុសរបស់ខ្ញុំ ទើបអង្គការព្រមដោះលែងគាត់វិញ។ នៅយប់មួយបងប្រុសរបស់ខ្ញុំបានបន្តលួចហែលទឹកឆ្លងទន្លេដើម្បីយកម្ហូបអាហារមកឲ្យឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំទៀត ប៉ុន្តែយប់នេះគាត់មិនហ៊ាននៅយូរទេ ព្រោះខ្លាចអង្គការចោទប្រកាន់ និងចាប់ឃុំឃាំងម្ដងទៀត។
នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំបានទទួលរងការលត់ដំជាច្រើន។ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានមករស់នៅលើផ្ទះប្រជាជនមូលដ្ឋានក្នុងភូមិលេខ ៤ ឃុំជ្រោយតាកែវ ចំនួន ៦ នាក់និងសមាជិកគ្រួសារចិនចំនួន ៣ នាក់ទៀត។ អង្គការបានបែងចែកឲ្យគ្រួសារទាំងអស់ដែលស្នាក់នៅក្នុងផ្ទះនេះទៅធ្វើការតាមក្រុមរៀងៗខ្លួន តាមភេទ និងតាមអាយុជាមួយនឹងប្រជាជនមូលដ្ឋាន។ នៅទីនោះប្រជាជនមូលដ្ឋានចំអកឱ្យខ្ញុំព្រោះតែខ្ញុំមានកាយវិការច្រងេងច្រងាងខុសអ្នកឯទៀត។នៅពេលដែលខ្ញុំអុំអង្ករ និងរែកទឹកដាក់ក្នុងពាង។ មួយរយៈក្រោយមកប្អូនរបស់ខ្ញុំទាំងអស់ត្រូវអង្គការលត់ដំឲ្យធ្វើការកាន់តែធ្ងន់ជាងមុនទៅទៀត។ អង្គការបានឲ្យពួកគេរែកដី កាប់ព្រៃ ច្រូតស្រូវ គាស់គល់ឈើ លើកទំនប់ និងជីកប្រឡាយ។នៅពេលដែលឃើញពួកគេលំបាកដូច្នោះម្ដាយរបស់ខ្ញុំមិនដែលចោលកន្ទក់នោះទេបន្ទាប់ពីរែងអង្ករ ម្ដងៗ។ ខ្ញុំហូបតែពោតជាមួយនឹងម្ហូបជួនពេលខ្លះខ្ញុំមិនមានអ្វីហូបនោះទេ។ ចំណែកឯការងារវិញ ខ្ញុំត្រូវក្រោកទៅធ្វើការតាំងពីព្រលឹមរហូត ដល់ព្រលប់ទើបត្រឡប់មកកន្លែងស្នាក់នៅវិញ។ ថ្ងៃខ្លះខ្ញុំត្រូវប្រជុំបំពាក់បំប៉នគោលជំហរបដិវត្តរហូតដល់យប់ជ្រៅថែមទៀត។
ថ្ងៃមួយពេលសម្រាកហូបបាយថ្ងៃត្រង់ សារ៉េត ដែលធ្លាប់រៀនជាមួយខ្ញុំមុនពេលដែលខ្មែរក្រហមកាន់កាប់ទីក្រុងភ្នំពេញបានខ្សឹបប្រាប់ខ្ញុំថា នៅក្នុងក្រុមរបស់គាត់អង្គការបានយកនារីម្នាក់ចេញទៅបាត់ដោយប្រាប់ថា យកទៅរៀនសូត្រ ព្រោះនារីនោះជាប្រពន្ធទីបីរបស់ឧត្តមសេនីយ៍នៅក្នុងរបបលន់ នល់។ ចំណែកខ្ញុំវិញបានប្រាប់ទៅ សារ៉េត អំពីការងារធ្ងន់ដែលអង្គការបានដាក់ឲ្យខ្ញុំធ្វើហើយបានបង្ហាញពីកំភួនជើងរបស់ខ្ញុំដែលមានសុទ្ធតែស្នាមឆូត និងដំបៅ។
នៅពេលល្ងាច ខ្ញុំតែងតែភ័យខ្លាចសំឡេងសត្វយំក្នុងព្រៃកក់។ នៅពេលដែលខ្ញុំងាកមើលជុំវិញខ្លួនហើយពុំឃើញមានអ្នកណាម្នាក់ ខ្ញុំបានរត់កាត់ស្មៅនិងបន្លាៗជាច្រើនកន្លែង។ នៅពេលមកដល់ផ្ទះខ្ញុំឃើញម្ដាយរបស់ខ្ញុំមានរូបរាងស្គមស្គាំង។ ចំណែកឪពុករបស់ខ្ញុំដែលធ្លាប់មានក្បាលពោះ គឺនៅសល់តែឆ្អឹងជំនីរតែប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលដែលខ្ញុំឃើញដូច្នោះហើយ ខ្ញុំបានរត់ទៅឱបម្ដាយរួចយំខ្សឹបប្រាប់គាត់ថា ម៉ែកូនអាចតស៊ូទ្រាំបាន។ ខ្ញុំដឹងថាឪពុករបស់ខ្ញុំបាក់ទឹកចិត្ត ប៉ុន្តែខ្ញុំនិងម្ដាយមិនអាចជួយគាត់បានទេ។ ខ្ញុំបានជួយប៉ះខោអាវឲ្យប្រជាជនមូលដ្ឋានបានស្អាតនៅទីនោះ ទើបប្រជាជននៅទីនោះរាប់អាន និងស្រឡាញ់ចូលចិត្តខ្ញុំ។ ពេលខ្លះខ្ញុំយកអាវផ្កាស្អាតៗមកកាត់ដេរជាអាវទ្រនាប់លក់ឱ្យនារីមូលដ្ឋាន និងដូរបានអង្ករ ត្រី អន្ទង់ និងឈ្នាងដែរ។ បន្ទាប់មកអង្គការបានចាត់តាំងឲ្យខ្ញុំទៅច្រូតកក់ និងកាប់អុស។ ខ្ញុំពិបាកណាស់ព្រោះខ្ញុំត្រូវដើរឆ្លងកាត់ទឹកជ្រៅជ្រៅ ថែមទាំងក្បាលរបស់ខ្ញុំត្រូវទូលអុសដើរបញ្ច្រាសខ្យល់ទៀត។ ប៉ុន្តែខ្ញុំសំណាងដែរដែលមានមិត្តនារីម្នាក់មានចិត្តល្អបានជួយបង្រៀនខ្ញុំឲ្យចេះទូលអុស ព្រោះគាត់ឃើញខ្ញុំនៅតូច និងដើរបន្លឹមទឹកត្រឹមច្រមុះផុតផើយៗ។
ថ្ងៃមួយនៅរដូវប្រាំង កងនារីត្រូវអង្គការស្នើឲ្យមកជួយស្ទូងស្រូវនៅជាប់មាត់ព្រែក ដែលស្ថិតនៅឃុំព្រែកស្ដី។ នៅពេលសម្រាកថ្ងៃត្រង់ខ្ញុំបានលួចកង់របស់អ្នកភូមិដើម្បីយកបបរដំឡូងរបស់ខ្ញុំទៅផ្ញើឪពុកហើយនៅតាមផ្លូវ ខ្ញុំបានឈប់កង់ដើម្បីលួចបេះប៉េងប៉ោះទុំបានប្រាំបីផ្លែដែរ។ ទៅដល់ក្នុងផ្ទះខ្ញុំបានឃើញ ឪពុករបស់ខ្ញុំមានជំងឺវង្វេងម្ដងៗ ហើយគាត់កំពុងតែគ្រវាត់កន្ទេល ខ្នើយ និងរបស់របរប្រើប្រាស់ចោល។ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានត្រឹមតែស្រក់ទឹកភ្នែក និងបានប្រគល់នាឡិកាដៃមួយគ្រឿងឲ្យមកខ្ញុំ បន្ទាប់ពីពេលដែលគាត់បានឃើញដំឡូងដែលខ្ញុំយកទៅផ្ញើគាត់ហូប។ (នៅមានត)
