មនោរាល គឺជាកុមារីម្នាក់ដែលមានសម្បុរខ្មៅស្រអែម សក់ពណ៌ខ្មៅស្រឡូន និងមានមាឌតូចល្អិត។ មនោរា ជាក្មេងស្រីចូលចិត្តអានសៀវភៅហើយភាគច្រើនសៀវភៅដែល មនោរា ចូលចិត្តអានគឺជាប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ខ្មែរក្រហម។ ទោះបីមនោរា មានអាយុត្រឹមតែ១២ឆ្នាំ … អាន​បន្ថែម រឿងស្រមោលអតីតកាល

ជីវភាពរាល់ថ្ងៃរបស់ប្រជាជនចាស់ និងប្រជាជនថ្មីគ្រប់គ្នាកាន់តែយ៉ាប់យ៉ឺនទៅហើយ។ រូបកាយម្នាក់ៗ នៅតែស្បែកដណ្ដប់ឆ្អឹង ស្គមស្គាំងស្លេកស្លាំង គ្មានកម្លាំងកំហែងទេ។ សេចក្តីទុក្ខវេទនា សេចក្តីព្រាត់ប្រាស់កំព្រាគ្រប់រូបភាពបានក្លាយទៅជាទិដ្ឋភាព និងទម្លាប់ដ៏សាមញ្ញនៅក្នុងក្រសែភ្នែករបស់អង្គការ ហើយនៅតែអូសបន្លាយក្នុងស្មារតីរបស់ប្រជាជនទូទាំងប្រទេស។ … អាន​បន្ថែម រឿង វាសនាដូនចាស់ខ្ញុំ(តចប់)

ក្រោយពេលដំរី និងស្រមោចបានសុំរាប់អានគ្នាជាសម្លាញ់រួចមក ថ្ងៃមួយស្រមោចមួយសំបុកធំត្រូវទឹកជន់លិចលង់សំបុកធ្វើឲ្យស្រមោចខ្វះជម្រក និងត្រូវលង់ទឹកបណ្ដាលឲ្យក្លាយជាចំណាយត្រី។ ពេលឃើញដូច្នោះ ដំរីដែលកំពុងរកស៊ីនៅក្បែរនោះ ក៏បោះមែកឈើឱ្យស្រមោចទុំហើយស្រង់យកមកលើគោកដើម្បីសង្គ្រោះជីវិត។ ក្រោយរស់រានមានជីវិត ស្រមោចបានថ្លែងអំណរគុណដល់ដំរីដែលបានជួយយកអាសារដ៏ក្រុមខ្លួនហើយសន្យាថាបើដំរីមានគ្រោះអាសន្នអ្វីមួយ ពួកគេនឹងជួយឲ្យអស់ពីសមត្ថភាព។ … អាន​បន្ថែម រឿងនិទានខ្លីប្រចាំថ្ងៃអាទិត្យ÷រឿង ស្រមោចដំរីជួយគ្នាទៅវិញទៅមក

ពូស៊ីម ដែលជាបុរសរាងស្គមនោះបានឆ្លើយតបថា បាទ!សមមិត្តបងន ខ្ញុំទើបតែនឹងសម្រាកមិញទេព្រោះខ្ញុំវិលមុខ។ កងឈ្លប÷ អើ ឆាប់ងើបមកធ្វើការភ្លាមតិចអញប្ដឹងអង្គការថាម៉េចឯងមិនខំធ្វើការទៅ។កុំឈ្លបនិយាយរួចក៏យករំពាត់វ័ធបុរសនោះពីរបីខ្វាប់យ៉ាងណាខ្លាំង។ ទិដ្ឋភាពបែបនេះ បានធ្វើឲ្យបងប្អូនប្រជាកសិករដែលកំពុងតែធ្វើការនៅទីនោះគ្មាននរណាម្នាក់ហ៊ានហារមាត់ស្តីរកគ្នាឡើយ។ ម្នាក់ៗ … អាន​បន្ថែម រឿង វាសនាដូនចាស់ខ្ញុំ(ត)

ជីវិតស្រ្តីមេម៉ាយ ស្ត្រីវ័យប្រហែល ៣៨ ឆ្នាំ មានសម្បុរស្រអែម ច្រមុះខ្ពស់ល្មម សក់ត្រឹមស្មា និងមានរាងស្គមស្គាំង ហាក់ពុំនៅមានកម្លាំងតស៊ូនឹងការងារឡើយ ប៉ុន្តែគាត់ពូកែសម្ដីខ្លាំងណាស់។ … អាន​បន្ថែម រឿង វាសនាដូនចាស់ខ្ញុំ

លុះព្រឹកឡើងមេកងបានមកទទួលយើងទៅតាមក្រុម រៀងៗខ្លួន។ ក្នុងមួយកងៗ មានប្រហែលជា ១០០ គ្រួសារហើយធ្វើដំណើរចេញពីក្រុងពោធិ៍សាត់ទៅកាន់ភូមិមួយទៀតចម្ងាយប្រហែល ១០ គីឡូម៉ែត្រដោយថ្មើរជើង។ ពេលនោះជារដូវស្រូវទុំអង្គការ បានចាត់តាំងស្រីៗឱ្យទៅច្រូតស្រូវ។ … អាន​បន្ថែម រឿង រួចពីចំណង(តចប់)

ប្រសិនបើខ្ញុំរត់ ខ្ញុំអាចត្រូវកងទ័ពខ្មែរក្រហមបាញ់ដោយគ្រាប់កាំភ្លើងដែលអាចឆាប់ស្លាប់ស្រួលជាងវាយនឹងត្បូងចប។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំគិតរួចហើយ ជើងរបស់ខ្ញុំបានឡើងរត់យ៉ាងត្របាញ់។ កងទ័ពខ្មែរក្រហមបានបាញ់ខ្ញុំ។ គ្រាប់កាំភ្លើងបាញ់កិតៗនិងជើងរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែមិនត្រូវខ្ញុំទេ។ កងទ័ពខ្មែរក្រហមទាំងអស់នោះមិនបានតាមមករកខ្ញុំភ្លាមៗ នោះទេ ព្រោះខ្លាចប្រជាជនផ្សេងទៀតមានឱកាសរត់ដែរ។ … អាន​បន្ថែម រឿង រួចពីចំណង(ត)

បន្ទាប់ពីកងទ័ពខ្មែរក្រហមវាយដណ្ដើមបានទីក្រុងភ្នំពេញនៅថ្ងៃ ១៧ មេសា ១៩៧៥ ទីរួមខេត្តព្រៃវែងត្រូវដណ្ដើមបាននៅពេលនោះដែរ។ បន្ទាប់ពីទទួលបានជ័យជំនះខ្ញុំបានត្រឡប់មកសមរភូមិក្រោយវិញ។ ប្រជាជនជាច្រើននាក់នៅរង់ចាំអបអរសាទរជ័យជំនះរបស់យើង។ ប្រជាជនខ្លះច្រៀងផង រាំផង វាយស្គរផងព្រោះគិតថាប្រទេសជាតិលែងមានសង្គ្រាមទៀត។ … អាន​បន្ថែម រឿង រួចពីចំណង

ខ្ញុំឈ្មោះ តាក់ សុត កើតនៅឆ្នាំ១៩៥៧ មានស្រុកកំណើតនៅភូមិប្រហូ៊ត ឃុំត្រពាំងស្រែ ស្រុកមេសាង ខេត្តព្រៃវែង។ ឪពុករបស់ខ្ញុំឈ្មោះ ស្រី … អាន​បន្ថែម រឿង រួចពីចំណង

ខ្ញុំគ្មានសង្ឃឹមថាប្ដីរបស់ខ្ញុំនៅរស់រានមានជីវិតទេ ព្រោះសូម្បីតែខ្លួនរបស់ខ្ញុំ និងកូនរបស់ខ្ញុំទាំងពីរនាក់ក៏ពុំមានសង្ឃឹមថានឹងបានរស់ដល់ថ្ងៃស្អែកផង។ ម៉ោង ៦ ព្រឹកអ្នកដំណើរទាំងអស់នឹងត្រូវឆ្លងសាឡាងទៅអ្នកលឿងត្រើយខាងកើត។ នៅពេលដែលឆ្លងសាឡាងយើងត្រូវតែទៅរក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់ធ្វើ យ៉ាងណាខ្ញុំត្រូវតែលួងកូនតូចៗកុំឲ្យយំ ព្រោះនៅពេលដែលមានសំឡេងក្មេងយំឮខ្លាំងៗ ហើយធ្វើឲ្យកងទ័ពខ្មែរក្រហមទើសចិត្ត … អាន​បន្ថែម រឿង ឆ្លងទន្លេ(តចប់)

នៅជាប់របងផ្ទះតៀមមួយដែលមានរានហាលនៅពីខាងមុខផ្ទះ ខ្ញុំកំពុងតែដេកបំបៅដល់កូនដែលមានអាយុប្រហែលជាងពីរឆ្នាំ និងកូនប្រុសម្នាក់ទៀតរបស់ខ្ញុំអាយុប្រហែល ៤ឆ្នាំនៅក្បែរនោះដែរ។កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំកំពុងតែយំរំអុកទាររកអាហារ។ រំពេចនោះកងទ័ពខ្មែរក្រហមពីរនាក់ស្លៀកសម្លៀកបំពាក់ខ្មៅ ដៃកាន់កាំភ្លើងបានស្រែគំហល និងគំរាមកំហែងដល់ខ្ញុំឲ្យលួងលោមកូនឲ្យបាត់យំ។ មួយសន្ទុះក្រោយមកមានកងទ័ព ៤នាក់ទៀត បានដើរមកចាប់កុមារវាយដោយរំពាត់ឲ្យបាត់យំ។ … អាន​បន្ថែម រឿង ឆ្លងទន្លេ

រឿងរ៉ាវមិនទាន់ចប់នៅឡើយទេ។ជីវិតក្រោយពេលឪពុកស្លាប់គ្រួសាររបស់ខ្ញុំត្រូវជួបរឿងឥតឈប់ឈរ។ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំមានអ្នកតាមស្រឡាញ់ដោយមិនយល់ដល់ខ្មោចឪពុកខ្ញុំ ដែលទើបនឹងស្លាប់ទាល់តែសោះ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះអ្នកដែលស្រឡាញ់ម្តាយរបស់ខ្ញុំនោះ គឺជាមិត្តភក្កិឪពុករបស់ខ្ញុំទៅទៀត។ តើស្ត្រីមានកូនប្រាំបីនាក់ហើយ នៅមានអ្នកតាមស្រឡាញ់ទៀត យើងគិតមើលថាតើគាត់ស្អាតណាស់មែនទេ? ការពិតមិនមែនទេ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំមិនស្អាតណាស់ណាទេ … អាន​បន្ថែម រឿង ខ្សែជីវិតកងកុមារ(តចប់)