នៅពេលធ្វើការ ប្រជាជនជាច្រើនតែងតែចោទខ្ញុំថាជាអ្នកមូលធន និងមិនសូវនិយាយលេងជាមួយខ្ញុំទេ ទោះបីជាខ្ញុំព្យាយាមសួរគេក៏ដោយ។ ពេលម៉ោង១រសៀល អង្គការបានដកក្រុមរបស់ខ្ញុំឲ្យទៅច្រូតស្រូវដែលទុំបាក់កនៅទួលដំរីស្លាប់ក្នុងភូមិអន្លង់សាន។ ពេលនោះខ្ញុំខំច្រូតស្រូវមិនហ៊ានឈប់សម្រាកទេ ទោះបីជាហេវហត់ឬក្តៅយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ម៉ោងប្រហែល១ថ្ងៃត្រង់ ទើបប្រធានកងបានឲ្យខ្ញុំឈប់សម្រាកហូបបាយនៅក្រោមម្ប់ដើមក្តុល។ រយៈពេលបីថ្ងៃក្រោយមក ចាស់ៗមកពីភូមិបានប្រាប់ខ្ញុំថា ឪពុករបស់ខ្ញុំស្លាប់ហើយ បន្ទាប់ពីគ្រូពេទ្យបុរាណបានឲ្យគាត់លេបថ្នាំចំនួន ២គ្រាប់។ ពេលដែលខ្ញុំឮដូច្នោះខ្ញុំបានដើរទៅសុំច្បាប់ប្រធានកងដើម្បីទៅចូលរួមបុណសពឪពុករបស់ខ្ញុំនៅឯផ្ទះ ប៉ុន្តែអង្គការមិនអនុញ្ញាតទេ ថែមទាំងនិយាយថាមិត្តឯងមិនឃើញការងារកំពុងសម្រុកទេឬ? ហើយនរណាជាអ្នកប្រាប់រឿងនេះដល់មិត្តឯង? ។សមាជិកនៅក្នុងកងនៅស្ងៀមនិងខំប្រឹងច្រូតស្រូវបន្តទៀត។មួយសន្ទុះក្រោយមក ប្រធានកងបានអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំឈប់សម្រាកមួយថ្ងៃ ព្រោះគាត់ឃើញខ្ញុំស្រក់ទឹកភ្នែកមិនហូបបាយ និងមិននិយាយស្តីដោយសាររឿងឪពុករបស់ខ្ញុំស្លាប់។ នៅពេលដែលខ្ញុំទៅដល់ផ្ទះ សាកសពឪពុករបស់ខ្ញុំត្រូវអ្នកស្រុកយកទៅកប់រួចជាស្រេច។ ខ្ញុំបានឃើញម្ដាយរបស់ខ្ញុំមានទឹកមុខស្លេកស្លាំងដើរត្រឡប់មកពីធ្វើការវិញ។ ខ្ញុំបានសម្រាកជាមួយម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានមួយយប់ដែរ។
បន្ទាប់ពីធ្វើការនៅក្នុងភូមិអន្លង់សានរួចមក ក្រុមរបស់ខ្ញុំត្រូវប្ដូរមកស្នាក់នៅជង្រុកស្រូវក្នុងវត្តទួលទំនប់ក្បែរអនុវិទ្យាល័យកំពង់កុងវិញ។ នៅទីនោះមិត្តឈាង ជាគណៈមេកង បានមកបំផុសឲ្យយើងរែកដីម្ខាងពីរបង្គីដោយប្រកាសថា សូមយកគំរូយុទ្ធមិត្តស្រែអំបិលដែលអាចរែកដីបានបែបនេះមិនចាញ់យុវជនឡើយ។រយៈពេល ៤ ទៅ ៥ ថ្ងៃ អង្គការបានបើកសន្និបាតនៅក្នុងឃុំកុង។ បន្ទាប់ពីបញ្ចប់កិច្ចប្រជុំប្រធាន(គ) បានហៅខ្ញុំឲ្យទៅបើកសំពត់អាវនិងក្រមាថ្មី។ ទន្ទឹមពេលនោះគណៈស្រុកបាននិយាយរិះគន់ពីរបបសង្គមចាស់ដែលពាក់អាវវៀលកចំហទ្រូង។ គណៈស្រុកបន្ថែមថា មានខ្មាំងច្រើនណាស់ចូលមកបន្លំខ្លួនក្នុងជួរបដិវត្តន៍ដូចជាខ្លះចាក់បាយចោល ខ្លះធ្វើឲ្យបាត់ខ្សែ និងបាត់ដងរែកជាដើម ប៉ុន្តែអង្គការឈ្លាសវៃដឹងពីសកម្មភាពក្បត់នោះបានមុន និងប្ដេជ្ញាកម្ទេចខ្មាំងមិនឲ្យសេសសល់ដើម្បីភាពស្រស់ថ្លានៃបដិវត្តន៍មហាអស្ចារ្យមហារុងរឿង។ បន្ទាប់មកអង្គប្រជុំទះដៃទាំងអស់គ្នា រួចអញ្ជើញសមាជិកសន្និបាតឡើងមានចំណាប់អារម្មណ៍។
ពេលទឹកស្រក អង្គការត្រូវការកម្លាំងនារី ១៧ មេសាជាច្រើនាក់ចុះស្ទូង ចំណែកឯយុវជនសម្រុកជីកប្រឡាយ។ ចំណែកខ្ញុំត្រូវជញ្ជូនកម្ទេចឈើទៅគរទុកសម្រាប់ដុតចោល។ កន្លះខែក្រោយមក ពេលដែលខ្ញុំកំពុងដកព្រលឹតនិងដើមឈូក មាននារីពេទ្យ និងកុមារនិរសាររបស់គណៈវរៈបានមកហៅប្រធានកងប្រធានក្រុមឲ្យទៅជួប។ ពេលនោះប្រធានកងបានហៅឈ្មោះបងស្រី និងនារី ៨ ទៅ ៩ នាក់ទៀតទៅកាន់រោងដើម្បីផ្លាស់កង។ ទៅដល់រោងប្រធានកងបានប្រាប់យើងទៅរៀបចំខោអាវដោយមិនចាំបាច់យកអ្វីទៅជាមួយទេ។ នៅពេលល្ងាច ស៊ាន ដែលជាម្ចាស់ផ្ទះបានប្រគល់ការតាបខោអាវដែលបងស្រីរបស់ខ្ញុំផ្ញើឱ្យ ហើយផ្ដាំខ្ញុំថាកុំឲ្យប្រាប់ម៉ែឲ្យសោះ។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមកខ្ញុំមិនដែលបានជួបនឹងបងស្រីទៀតទេ។ យប់មួយនៅពេលដែលខ្ញុំដើរទៅដកសំណាបនៅវាលស្រែ ខ្ញុំបានជួបជាមួយនឹងបងប្រុសទី ៤របស់ខ្ញុំដែលមានរូបរាងស្គមស្គាំងកំពុងតែធាក់រហាត់ទឹក។ ខ្ញុំមិនបានប្រាប់គាត់អំពីរឿងបងស្រីរបស់ខ្ញុំទេ។
ក្រោយមកខ្ញុំត្រូវទៅលើកទំនប់ ១៧ មេសាដែលភ្ជាប់ពីទន្លេកោះធំទៅស្រុកលើកដែក ហើយខ្ញុំត្រូវស្នាក់នៅរោងក្នុងបឹងក្បែរទំនប់នោះ។ មិត្តនារី លន បានមកខ្សឹបប្រាប់ខ្ញុំឲ្យប្រយ័ត្នប្រយែងមាត់ព្រោះគាត់បានឮប្រធាន(គ)ប្រាប់មិត្ត ស៊ីង ដែលជាកងឈ្លបក្នុងក្រុមឲ្យតាមដានខ្ញុំ។ ប្រធាន(គ)សង្ស័យថាខ្ញុំជាខ្សែរយៈ សេ.អ៊ី.អា ។ ឮដូចនេះខ្ញុំភ័យយ៉ាងខ្លាំង។ ថ្ងៃមួយអង្គការបានចាត់តាំងឲ្យខ្ញុំចុះបឹងដែលមានជម្រៅត្រឹមច្រមុះ ស្រាប់តែពេលនោះមានបុរសចំនួន ៨ នាក់បានកាន់ផ្គាក់ និងកណ្ដៀវមកសួរចម្លើយខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំឆ្លើយថាជា សេ.អ៊ី.អា ឬជាកា.ហ្សេ. បេ។ ចម្លើយរបស់ខ្ញុំគឺនៅតែជាសិស្សដដែល។ បន្ទាប់មកក្រុមសួរចម្លើយបានបញ្ជាឲ្យខ្ញុំទៅធ្វើការ និងហាមមិនឲ្យនិយាយប្រាប់ពីរឿងនេះដល់អ្នកដទៃឡើយ។
នៅពេលទំនប់ ១៧ មេសាបានលើកជិតមកដល់ភូមិ អង្គការបានចាត់តាំងខ្ញុំឲ្យជីកដីពីបាតព្រែក។ថ្ងៃមួយព្រះអាទិត្យបញ្ចេញកម្ដៅយ៉ាងខ្លាំង ដែលធ្វើឱ្យមិត្តនារីម្នាក់ក្នុងកងរបស់ខ្ញុំខ្យល់គដួលស្លាប់ទាំងដៃកាន់ចប។ ព្រលប់ថ្ងៃនោះមេឃជិតធ្លាក់ភ្លៀង ហើយមានធ្លាក់ខ្យល់ខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំត្រូវខ្យល់ប៉ើងដួលរមៀលធ្លាក់ចូលទៅក្នុងបាតទំនប់។ ខ្ញុំងើបឡើងពីបាតទំនប់មិនរួចទេ ទើបមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំចុះមកជួយអូសខ្ញុំឡើងទៅលើ។
ក្រោយមករដូវស្រូវទុំបានមកដល់ អង្គការស្នើឲ្យមិត្តនារី និងយុវជន ១៧ មេសាទៅជួយសម្រុកច្រូតស្រូវនៅក្នុងឃុំសំពៅពូន។ ចំណែកយុវជនចំនួនពីរនាក់ដឹកជញ្ជូនកណ្ដាប់ និងបោកស្រូវ។ បន្ទាប់ពីហូបបាយរួចអង្គការបានបញ្ជាឲ្យយើងចុះច្រូតស្រូវក្បែរមាត់ប្រឡាយ ហើយបានប្រហែលជាកន្លះម៉ោងមិត្តនារីម្នាក់ដែលច្រូតស្រូវក្បែរខ្ញុំបាននិយាយតិចៗប្រាប់ខ្ញុំឲ្យមើលយុវជនប្រមាណ ១០ នាក់ដែលត្រូវកងឈ្លបបណ្ដើរយកទៅ។

ក្នុងចំណោមនោះខ្ញុំស្គាល់ច្បាស់យុវជនម្នាក់គឺជាបងប្រុសទី ៤ របស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនអាចជួយអ្វីដល់គាត់បានទេ គឺបានត្រឹមតែសម្រក់ទឹកភ្នែកប៉ុណ្ណោះ។
មិនយូរប៉ុន្មានអង្គការបានផ្លាស់ខ្ញុំឲ្យទៅធ្វើការងារនៅក្បែរទួលគុហាវិញ។ នៅទីនោះរែកដីលំបាកណាស់ ព្រោះមានភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំង។អង្គការរឹតបន្តឹងមិនអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំសម្រាកសូម្បីតែមួយថ្ងៃនោះទេទោះបីជាជើងរបស់ខ្ញុំមុតចបមិនអាចដើរបានក៏ដោយ។ ខ្ញុំបានយកខ្សែមកចងមុខរបួសឲ្យជិតកុំឲ្យចូលដី ហើយចុះទៅធ្វើការបន្តទៀត។ព្រោះខ្លាចអង្គការចាប់កំហុសថាខ្ញុំខ្ជិលធ្វើការងារ។ ខ្ញុំខ្លាចណាស់ ស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈណាក៏អង្គការចោទប្រកាន់បានដែរ។ ថ្ងៃនោះនៅពេលដែលសមាជិកក្នុងក្រុមរបស់ខ្ញុំមានជំងឺ និងពេលធ្វើការបានរអឹលជើងធ្លាក់ចូលក្នុងប្រឡាយប្រធាន(គ) បានចោទប្រកាន់នារីនោះថា បង្កើតសកម្មភាពខ្មាំងរួចបានបញ្ជាឲ្យទៅរៀបចំខោអាវដើម្បីផ្លាស់ប្ដូរភ្លាម។ មួយសន្ទុះក្រោយមកប្រធានក្រុមបានរត់មកប្រាប់ថា នារីម្នាក់នោះបានលេបគ្រាប់ស្លែងស្លាប់បាត់ទៅហើយ។
ក្រោយមកខ្ញុំបានរៀបការជាមួយបុរសម្នាក់ ហើយត្រូវមករស់នៅក្នុងខ្ទមតូចៗតម្រៀបជួរគ្នាក្បែរមាត់ស្ទឹងដើម្បីកាត់ក្បាលត្រីប្រហុក និងភ្ជួររាស់ដកស្ទូងវិញ។ ពេលថ្ងៃ យើងទៅធ្វើការរៀងៗខ្លួនហើយពេលព្រលប់យើងនាំគ្នាអង្គុយនៅបាតរណ្ដៅផ្អែកនឹងជញ្ជាំងដើម្បីស្ដាប់ស្នូរគ្រាប់កាំភ្លើងផ្ទុះ។ មិនយូរប៉ុន្មាននៅពេលដែលខ្ញុំកំពុងស្ទូងនៅខាងត្បូងរោង ស្រាប់តែខ្ញុំឃើញមនុស្សជាច្រើនដើរលើទំនប់ ៦ មករា ឆ្លងស្ទឹងទៅកាន់ខេត្តតាកែវ។ ខ្ញុំភ័យណាស់ ហើយបានអង្គុយសំងំក្នុងខ្ទមរៀបចំខោអាវច្រកចូលក្នុងកាតាបដើម្បីរង់ចាំប្ដីដែលទៅភ្ជួរនៅឆ្ងាយត្រឡប់មកវិញ។ ខ្ញុំស្ពាយកាតាបចំនួនពីរយ៉ាងធ្ងន់ រត់ទៅមុខតាមប្រជាជនដោយភ្នែក សម្លឹងមើលប្ដី និងព្យាយាមស៊ើបសួរដំណឹងពីប្ដី។ ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរជាច្រើនម៉ោង រួចក៏បានជួបប្ដីរបស់ខ្ញុំនៅមាត់ស្ទឹង ហើយយើងបាននាំគ្នារត់ទៅខេត្តតាកែវ។
ទោះបីជារបបខ្មែរក្រហមដួលរលំ ខ្ញុំនៅតែមិនអាចបំភ្លេចបាននូវរឿងដែលខ្មែរក្រហមធ្វើមកលើខ្ញុំគ្រួសារ និងបងប្អូនរបស់ខ្ញុំដែលបានស្លាប់បាត់បង់ជីវិតឡើយ។ នៅពេលនឹកឃើញដល់រឿងនេះទឹកភ្នែករបស់ខ្ញុំតែងតែចាប់ផ្ដើមស្រក់ដោយមិនដឹងខ្លួន៕ (ចប់ដោយបរិបូណ៌)