ទំនាក់ទំនងរបស់អាមេរិកជាមួយតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍គឺមានភាពស្មុគស្មាញនិងងងឹត។ ក្នុងនាមជាជនជាតិអាមេរិកដែលបានបរទេសរស់នៅទីនេះសម្រាប់រយៈពេលបីឆ្នាំមកហើយ សូម្បីតែការធ្វើដំណើរដ៏ខ្លីមួយទៅប្រទេសជិតខាងបានបង្ហាញដល់ខ្ញុំបានលទ្ធផលបំផ្លិចបំផ្លាញជាញឹកញាប់នៃគោលនយោបាយការបរទេសរបស់អាមេរិក។

វាមិនមែនជាការគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលដែលថានៅក្នុងផ្នែកមួយនៃពិភពលោកនេះមនុស្សហៅវាថា«សង្រ្គាមរបស់អាមេរិក»។

នេះគឺជាការតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ដែលរឿង “គ្មានការរត់គេចខ្លួន» មានអំណាចដើម្បីទាញយកបាន។ ជាមួយនឹងការខ្វះខាតនៃការទទួលជ័យជម្នះយោធាអាមេរិកនៅក្នុងតំបន់នេះហើយលទ្ធផលចំណេះដឹងខ្វះចន្លោះដែលបានលេចឡើង វាជាការងាយស្រួលក្នុងការធ្វើឱ្យមានឡើងជាប្រទេសមានក្លែងក្លាយដែលជាភាសាក្លែងក្លាយដែលជាព្រឹត្តិការណ៍ក្លែងក្លាយ – មួយដែលយើងមានជនរងគ្រោះ – ជាងការប្រឈមមុខនឹងការរបស់យើង ការបរាជ័យអន្តរជាតិ។ “មិនមានការរត់គេចខ្លួន” ហាក់ដូចជាជាកូនចៅផ្ទាល់របស់ខ្សែភាពយន្តការឃោសនាពាក់កណ្តាលសង្រ្គាមដូច “បៃតង Berets” ដែលក្នុងនោះប្រជាជនវៀតណាមត្រូវបានគេលាបពណ៌ថាជា savages ដ៏សាហាវឃោរឃៅនិងរញ៉េរញ៉ៃគួរឱ្យអស់សំណើចណាស់សង្រ្គាមត្រូវបានសរសេរឡើងវិញនិងសាមញ្ញទៅជាការបែងចែកជាពីរច្បាស់លាស់នៃការល្អនិង អាក្រក់។

ប្រទេសថៃជាពិសេសគឺជាអ្វីមួយនៃគោលដៅក្តីសុបិន្តមួយសម្រាប់ទាំងភ្ញៀវទេសចរនិងអ្នកផលិតខ្សែភាពយន្តលោកខាងលិចនិងធ្លាប់បានច្រើនទសវត្សរ៍មក។ វាជាការដ៏ស្រស់ស្អាត, មានតំលៃថោកនិងចង់ឱ្យភ្ញៀវទេសចរដុល្លារ (ដែលធ្វើឱ្យឡើងពី 10 ទៅ 20 ភាគរយនៃផលិតផលក្នុងស្រុកសរុបរបស់ប្រទេសថៃ), ផលចំណេញបិទ exoticism បានដឹងថាជនបរទេសរបស់ខ្លួននិងកេរ្តិ៍ឈ្មោះដែលងាយស្រួលជា “ដែនដីនៃស្នាមញញឹម»។

វាជាការពិតណាស់ក្នុងខ្សែភាពយន្តភាគខាងលិចមួយចំនួនដែលប្រជាជនអាស៊ីអាគ្នេយ៍ដែលពណ៌នានៅក្នុងវិធីដែលគ្មានបទដ្ឋាន។ (“វាលពិឃាត” របស់ Lady “និង” អ្នកប្រហារចុងក្រោយ»មកក្នុងគំនិត។ ) តើអ្វីកំណត់ខ្សែភាពយន្តទាំងនេះដាច់ពីគ្នាគឺថាពួកគេអនុញ្ញាតឱ្យតួអក្សរ nonwhite របស់ពួកគេ (អ្នកទាំងអស់កើតឡើងទៅត្រូវបានផ្អែកលើមនុស្សពិតប្រាកដ) ដើម្បីនិយាយទៅកាន់ មានស្វ័យត, ដើម្បីឱ្យមានភាពស្មុគស្មាញនិងលំបាកនិងមានកំហុស។

ជាអកុសល “គ្មានការរត់គេចខ្លួន” រកប្រាក់ចំណូលបានកាន់តែច្រើននឹងប្រហែលជានៅ Box Office ជាងខ្សែភាពយន្តទាំងនេះរួមបញ្ចូលគ្នាទាំងបី។

ប្រភព៖ Salon.com