* អង្គការឲ្យយើងចាកចេញពីភូមិអូរអង្គរ ÷
មិនយូរប៉ុន្មាន ស្រាប់តែឮដំណឹងថា ថ្នាក់លើឲ្យពួកយើងចាកចេញពីភូមិអូរអង្គរ តែមិនដឹងទៅលើឬទៅក្រោមទេ។ យើងភ័យខ្លាចគ្រប់គ្នា ព្រោះយើងមិនដឹងថាអង្គការកំពុងចាប់កំហុសយើងឬយ៉ាងណានោះទេ បានមកប្រាប់យើងថា ស្អែកនេះអង្គការឲ្យយើងចុះទៅភូមិក្រយាវិញ។ ឮដូច្នោះគ្រប់គ្នាហាក់បីដូចជាត្រេកអរវិញហើយប្រញាប់រៀបចំអីវ៉ាន់រង់ចាំពេលព្រឹកមកដល់។ ពេលល្ងាចនោះកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំញញឹមរីករាយចុះដើរលេងលើស្មៅនៅមុខរោងស្នាក់ ព្រោះតាំងពីមករស់នៅភូមិអូរអង្គរមក កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំមិនចុះដើរលើដីសោះ។ លុះព្រឹកឡើងយើងពុំបានចេញដំណើរភ្លាមៗនោះទេ។ យើងចេញដំណើរពីភូមិថ្ងៃជិតត្រង់ដែរហើយ។ប្រជាជនម្នាក់ៗ មានទឹកមុខរីករាយណាស់។ លុះមកដល់ភូមិក្រយា ខ្ញុំសំណាងដែរបានមករស់នៅជាមួយក្រុមគ្រួសាររបស់យាយតាមួយដែលមានចិត្តល្អ។ពេលនោះខ្ញុំមានផ្ទៃពោះ ៧ខែអង្គការបានឲ្យខ្ញុំនៅកិនស្រូវក្នុងម្នាក់ៗឲ្យបានមួយកញ្ជើ។ ចំណែកឯបុរស និងយុវជនត្រូវអង្គការចាត់ឱ្យទៅធ្វើការងារឆ្ងាយពីភូមិបន្តិច។
ខ្ញុំបង្កើតបានកូនស្រីម្នាក់យ៉ាងស្រស់ស្អាត។ ឆ្មបបុរាណនៅក្នុងភូមិបានជួយដល់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំ និងប្ដីសប្បាយត្រេកអរណាស់បានឃើញកូនកើតមកដោយសុវត្ថិភាពថែមទាំងមានគ្រប់កាយសម្បទាអ៊ីចឹង។ ខ្ញុំកូនខ្ចីទើបតែបានជាងមួយខែ ខ្ញុំទទួលដំណឹងពីមេភូមិថា អង្គការត្រូវជម្លៀសពួកយើងចេញពីភូមិទៀតហើយ តែមិនដឹងទៅខាងណានោះទេ។ ក្រោយមកទើបយើងដឹងថា អង្គការឱ្យយើងទៅចាប់ដីកាប់ព្រៃសង់លំនៅឋានឯកជននៅប្រហែល ៨ គីឡូម៉ែត្រពីភូមិក្រយា ប៉ុន្តែត្រូវរស់នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងមេភូមិដដែល។ ទៅដល់ភូមិថ្មីឈ្មោះថា ភូមិធ្លក ពួកយើងបានរៀបចំសង់ផ្ទះតូចៗហើយនាំគ្នាកាប់ឆ្កាព្រៃដាំដំណាំនិងជីកអណ្ដូងយកទឹកប្រើប្រាស់។យើងរស់នៅក្នុងភូមិធ្លកបានប្រហែលពីរខែក៏ទទួលបានដំណឹងថា លែងឲ្យមានការចាយលុយទៀតហើយ។ ថ្ងៃនោះគឺជាថ្ងៃ ១៧ មេសា ដែលខ្មែរក្រហមវាយបែកភ្នំពេញ។
* ចាប់ពីខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ១៩៧៥ មក÷
ខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ១៩៧៥ យើងបានដំណឹងពីរដ្ឋអំណាចមកថា ពួកយើងរស់នៅឯកជនសួនតួពេក ដូច្នោះអង្គការត្រូវបញ្ចេញឲ្យទៅកាប់ព្រៃរស់នៅទួលការវិញ ព្រោះទីកន្លែងនោះដីមានជីវជាតិល្អ។ យើងស្ដាយណាស់ ព្រោះយើងទើបតែនាំគ្នាសាងសង់ខ្ទម និងដាំដំណាំបានយ៉ាងច្រើននៅក្នុងភូមិនេះ ហើយត្រូវអង្គការជម្លៀសឱ្យទៅនៅកន្លែងផ្សេងទៀតដែលគ្មានអ្វីសោះ។ យើងត្រូវទៅរស់នៅភូមិបុស្សធំ ដោយត្រូវរស់នៅជាមួយអ្នកភូមិចាស់ហើយហូបរួមទៀត។ នៅភូមិបុស្សធំ យើងត្រូវទៅធ្វើការងារជាមួយអ្នកភូមិរាល់ថ្ងៃ ប៉ុន្តែក្រោយមកអង្គការបានចាត់តាំងឲ្យបុរសៗទៅស្រែនៅឆ្ងាយៗអស់ទៀត។
អង្គការបានឲ្យខ្ញុំទៅកាប់ដីលើកប្រព័ន្ធភ្លឺស្រែ។ ខ្ញុំយកកូនស្រីទាំងពីររបស់ខ្ញុំទៅជាមួយដោយឲ្យកូនៗអង្គុយលេងក្រោមម្លប់ឈើ។ចំណែកខ្ញុំធ្វើការបណ្ដើរ ភ្នែករំពៃមើលកូនបណ្ដើរ។ នៅពេលដែលខ្មែរក្រហមទទួលបានអំណាចពេញលេញ ខ្មែរក្រហមចាប់ផ្ដើមលើកតម្កើងអ្នកទីទាល់ក្រនិងអ្នកមិនចេះអក្សរឲ្យធ្វើជាមេភូមិឬអ្នកដឹកនាំ។
រហូតដល់ខែមេសាឆ្នាំ ១៩៧៨ ខ្ញុំបង្កើតបានកូនប្រុសម្នាក់ទៀត។ប៉ុន្តែអកុសលកូនស្រីរបស់ខ្ញុំស្លាប់ដោយបង្ខំ ក្នុងរយៈពេលតែមួយម៉ោងប៉ុណ្ណោះ។ ពេលនោះខ្ញុំនៅសរសៃខ្ចីនៅឡើយ។ព្រោះខ្ញុំទើបតែសម្រាលកូនបានជាងពីរខែ។ខ្ញុំនឹងប្ដីកើតទុក្ខស្ទើរតែឆ្កួតវង្វេង។មិនអាចធ្វើអ្វីបានឡើយក្រៅពីសោកស្ដាយកូន។
ក្រោយមក អង្គការបានចាត់ឱ្យប្ដីរបស់ខ្ញុំទៅដាំបន្លែនៅភូមិមាត់ស្ទឹងអូរចេក។ ចំណែកខ្ញុំអង្គការឲ្យទៅជួយធ្វើការនៅរោងបាយ។ យប់ថ្ងៃមួយអង្គការបានហៅពួកយើងគ្រប់គ្នាឲ្យទៅប្រជុំ ដែលមានប្រធានសង្កាត់ម្នាក់ និងបុរសម្នាក់បានលើកនិយាយបែងចែកតាមគ្រួសារដោយមានដាក់ឈ្មោះជាបញ្ជីគ្រួសារត្រៀម និងគ្រួសារពេញសិទ្ធិ។ សម្តីរបស់សមមិត្តនារីបានសង្កត់ធ្ងន់ៗថា អង្គការត្រូវតែរែងស្ទៃៗយកតែដើមដើម រែងហើយរែងទៀត។ កម្មសិទ្ធិសួនតួម្នាក់ៗគឺមានតែចានមួយ ស្លាបព្រាមួយប៉ុណ្ណោះ។ អ្វីៗជារបស់អង្គការទាំងអស់ ព្រោះអង្គការជាអ្នកចិញ្ចឹមយើង គឺយើងរស់ដោយសារអង្គការ។
បីខែក្រោយមក គឺនៅថ្ងៃទី ៧ មករាឆ្នាំ ១៩៧៩ ពេលនោះស្រុកយើងមានសង្គ្រាមម្ដងទៀត។ប្រជាជនភ័យផង អរផង ព្រោះស្នូរផ្ទះអាវុធរបស់រណសិរ្សសាមគ្គីសង្គ្រោះជាតិកម្ពុជា បានចូលមកដល់ស្រុកស្ទោង។ ពេលនោះខ្ញុំឃើញពួកសមមិត្តដែលជាកូនចៅរបស់អង្គការបានរត់ចែកជើងគ្នា។អ្នកខ្លះទៅពួនរស់នៅក្នុងព្រៃ និងអ្នកខ្លះត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញតាមរកម្ដាយឪពុករបស់ខ្លួន។
* កំណាព្យថ្ងៃទី 7 ខែមករាឆ្នាំ ១៩៧៩÷
ប្រាំពីរមករាចិតប្រាំបួន ថ្ងៃខ្មែររួចខ្លួនពីមរណា ឆ្លងផុតទុក្ខភ័យសែនវេទនា យល់ភព្វវាសនាជីវិតថ្មី។
ប្រាំពីរមករាខ្មែរអបអរ ប្រែមុខមាត់ល្អមានសេរី មិននឹកស្មានសោះផុតប្រល័យ ដែលខ្មែរគ្រប់វ័យឈឺចាប់ណាស់។
ប្រាំពីរមករារួចទោសទណ្ឌ បក្សប្រជាជនជួយសង្គ្រោះ ឱ្យយើងររាល់គ្នាបានរួចរស់ ពីទមិឡទូរយសប្រុងប្រហារ។
គុកឥតជញ្ជាំងទុកគ្មានល្ហែ បីឆ្នាំ ប្រាំបីខែខ្មែរយើងផ្សា ពុំមានលិចមុខវីរៈណា មកជួយខេមរាឱ្យធូរស្រាល។
យើងខ្ញុំដែលបានរួចជីវិត ចាំជាប់ក្នុងចិត្តហើយរាងចាល ស្អប់ណាស់ខ្លាចណាស់អតីតកាល ល្វីងហឹររោលរាលព្រៃជូរចត់។
គ្មានរោគអ្វីស្មើរោគស្រេកឃ្លាន រោគវាយគំរាមបីដូចសត្វ ប្រើហួសកម្លាំងដួលហេវហត់ រកគ្មានឱសថជួយការពារ៕ (ចប់ដោយបរិបូណ៌)