ភ្នំពេញ៖ ក្នុងគណនីហ្វេសប៊ុករបស់ សម្ដេចតេជោ ហ៊ុន សែន បានសរសេរ ថា “ខ្ញុំបានរំលឹកនិងសរសេរអំពីការចង ចាំប្រវត្ដិរឿងពិតនៃកូនប្រុសកំសត់ របស់ខ្ញុំនៅពេលកំពុងធ្វើដំណើរតាម យន្ដហោះពីទីក្រុងប៉េកាំងមកកម្ពុជា ក្រោយពីបានបញ្ចប់ការចូលរួមប្រជុំ សំខាន់ៗមួយចំនួននៅប្រទេសចិនកាលពីថ្ងៃទី១១ ខែតុលា ឆ្នាំ ២០១៥ កន្លង ទៅនេះ” ។
កូនប្រុសដ៏កំសត់របស់ពុកនៅសល់ តែប៉ុន្មានថ្ងៃទៀតទេគឺដល់ខួប៣៩ឆ្នាំនៃការស្លាប់យ៉ាងវេទនារបស់កូននៅក្នុង របបប្រល័យពូជសាសន៍ប៉ុលពត (១០ វិច្ឆិកា ១៩៧៦-១០ វិច្ឆិកា ២០១៥)។ ពុកនិងម៉ែកូនមិនដែលភ្លេចទេនូវសោកនាដកម្មដែលបានកើតឡើងចំពោះរូប កូនព្រមទាំងពុកនិងម៉ែនោះ ។ ការរៀប ចំឡើងផ្នូររបស់កូននឹងចម្រៀង អនិច្ចារ កូនកំសត់ប្រវត្ដិម្ដាយកម្ម, ទំនួញកំសត់ ប្រវត្ដិវិទ្យាល័យ និងព្រលឹងកំសត់ ដែល ពុកម៉ែបានធ្វើឡើងក្នុងបំណងរំលឹកដល់ វិញ្ញាណក្ខ័ន្ធកូននិងការឈឺចាប់នាពេល នោះ ។
ពុកនៅចាំបានយ៉ាងច្បាស់ថា ក្រោយ ម៉ោង៦ព្រឹកថ្ងៃទី១០ ខែវិច្ចកា ឆ្នាំ១៩៧៦ ក្រោយពេលកូនប្រសូតចាកផ្ទៃម្ដាយ កូនគ្រូពេទ្យបានធ្វើឱយកូនរបូតធ្លាក់ពីដៃត្រុវនឹងជ្រុងគ្រែធ្វើឱ្យកូនបាក់ឆ្អឹងខ្នងនឹងធ្លាក់ដល់ដីគាប់ជួនពុកបានធ្វើដំណើរពី ភូមិក្ដុល ឃុំទន្លូង ទៅដល់មន្ទីរពេទ្យ តំបន់ដែលតាំងនៅអតីតអនុវិទ្យាល័យ ស្រុកមេមត់ ។ ម្ដាយកូនឆ្លងទន្លេម្នាក់ឯង ដោយមិនមានពុកនៅមើលថែទេ ។
ពុកមិនបានបំពេញការងារជាប្ដី ជា ឪពុកទេ ព្រោះពេលនោះមិនថាតែពុក នោះទេគឺប្រជាជនទូទាំងប្រទេសមាន សិទ្ធិតិចជាងសត្វឆ្កែ ឬឆ្មាទៅទៀត ។ ឆ្កែ ឆ្មាវាមានសិទ្ធិការពារកូនវាច្រើនជាង មនុស្ស ។ ដូចទេវតាបានជួយរៀបចំឱ្យ ពុកបានធ្វើដំណើរជាមួយមេបញ្ជាការ ទៅកាន់ស្រុកត្បូងឃ្មុំនាពេលនោះដែល ពុកមានឱកាសចូលមើលម្ដាយកូននៅមន្ទីរពេទ្យប្រចាំស្រុកមេមត់ ។
ភាពតក់ស្លុតបានកើតឡើងចំពោះ រូបពុកនៅពេលដែលពុកឈានជើងចូលដល់មន្ទីរពេទ្យហើយត្រូវអ្នកជំងឺដែល សម្រាកជាមួយម្ដាយកូនស្រែកប្រាប់ថា“រ៉ានីឆ្លងទន្លេ ហើយកូនស្លាប់ហើយ”។ ពុកប្រឹងរត់ទៅរកកូនឃើញឈាមកូន កំពុងហូរចេញតាមមាត់ពុកប្រឹងស្រែកឱយគេជួយដើម្បីសង្គ្រោះជីវិតកូនក្នុង ពេលដែលម្ដាយកូនសន្លប់មិនទាន់ដឹង ខ្លួន និងមិនទាន់ដឹងថាកូនស្លាប់នៅឡើយ អាស្រ័យដោយនៅបន្ទប់ផ្សេងគ្នា ។ ពុក អត់ធ្វើអ្វីបានទេកូនពុកបានសុំមេបញ្ជា ការឃោរឃៅដើម្បីយកសពកូនទៅកប់នឹងនៅមើលថែទាំម្ដាយកូនក្រោយឆ្លង ទន្លេ ។ មិនត្រឹមតែមិនបានទទួលការ អនុញ្ញាតប៉ុណ្ណោះទេ តែពុកត្រូវរងការ ប្រមាថយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរទៀតផង ។ កម្ម សិទ្ធិមនោសញ្ចេតនាក្រាស់, មិត្ដឯង មិនមែនគ្រូពេទ្យទេ, បើមិត្ដឯងនៅក៏ អាកូននេះមិនរស់ឡើងវិញដែរ, មាន ពេទ្យយកខ្មោចកូននេះទៅកប់ហើយ មិន បាច់កប់ខ្លួនឯងទេ, ការងារអង្គការសំខាន់ ជាងការងារបុគ្គល ។ល។ ឈឺចាប់ណាស់ កូនតែពុកត្រូវទ្រាំអត់ធ្មត់ព្រោះការងារ ដែលពុកត្រូវធ្វើគឺរំដោះប្រជាជនកម្ពុជាទូទាំងប្រទេសចេញពីរបបឃោរឃៅ នេះ ។ ពុកពុំមានអ្វីផ្ដល់ឱយកូនក្រៅតែពី ក្រមា១ដែលដោះចេញពីកពុកដើម្បីរុំ ខ្មោចកូននោះទេ ។ ពុកខំប្រឹងទៅរកម្ដាយ កូនដែលទើបដឹងខ្លួនបន្ទាប់ពីសន្លប់ ហើយប្រាប់គាត់ថា កូនស្លាប់ហើយនឹង ដាក់ឈ្មោះកូនថា “កំសត់” ។ ឈ្មោះនេះ នៅជាប់ជានិច្ចក្នុងវិញ្ញាណពុកហើយកូនកំសត់នេះហាក់តាមថែរក្សាពុកម៉ែគ្រប់ពេលវេលា ។ ពួកគេបង្ខំឱយពុកចាក ចេញពីម្ដាយកូននិងខ្មោចកូនទាំងការឈឺចាប់ជាមួយទឹកភ្នែករាប់ម៉ឺនដំណក់ ។
៣ថ្ងៃក្រោយមកទើបពុកបានការអនុញ្ញាតទៅជួបម្ដាយកូនដែលកំពុងមាន ជំងឺជាទម្ងន់ដែលខ្មែរយើងនិយមហៅថា“សល់សុក” ។ ពុកត្រូវយកម្ដាយកូនចេញ ពីពេទ្យដើម្បីឱ្យឆ្មបបូរាណខ្មែរកាយ ទម្លាក់សុកចេញទើបសង្គ្រោះជីវិតម្ដាយកូនបាន ។ ពុកសុំទោសកូនដែលពុកមិន ដឹងថា សាកសពកូនគេយកទៅកប់ឬ បោះចោលនៅទីណា ព្រោះការងារបន្ទាន់ របស់ពុកគឺត្រូវយកម្ដាយកូនចេញពីមន្ទីរ ពេទ្យទៅព្យាបាលតាមបែបបូរាណវិញ។ ពុកពុំមានពេលស្វែងរកសាកសពកូន នៅពេលនោះទេ សង្ឃឹមថាកូនយោគ យល់ហើយមកនៅផ្នូរដែលពុកម៉ែបានសាងសង់សម្រាប់កូនតាំងពីទសវត្សឆ្នាំ ១៩៨០មក ។
រៀងរាល់ពេលដែលពុកនឹកដល់រឿងដ៏ឈឺចាប់នេះទឹកភ្នែកពុកតែងតែហូរ ចេញមក សូម្បីតែពេលពុកកំពុងវាយ អត្ថបទនេះគឺទឹកភ្នែកពុកហូរស្រក់លើ ម៉ាស៊ីនទូរស័ព្ទ ។ នេះជាទឹកភ្នែកនឹកដល់ កូនកំសត់ជាទឹកភ្នែកនឹកដល់ការឈឺចាប់ លើសពីការអត់ធ្មត់បានរបស់មនុស្សជាទឹកភ្នែកនឹកដល់ប្រជាជនកម្ពុជារាប់លាន នាក់ដែលត្រូវពួក ប៉ុល ពត សម្លាប់និង ធ្វើបាបដូចក្រុមគ្រួសារយើងដែរ ។
កូនកំសត់ សូមព្រលឹងកូនបន្ដតាម ថែរក្សាពុក ម៉ែ ប្អូនៗ និងក្មួយៗរបស់ កូនតទៅទៀត ៕
