នៅក្នុងបណ្តាញសង្គម ក្នុងប្រទេសមួយចំនួន មិនពេញចិត្តដោយសារតែមិនជួយផ្សព្វផ្សាយ រឿងដែលកើតឡើងនៅក្នុងប្រទេសរបស់ខ្លួន បែជាជួយផ្សព្វផ្សាយរឿង ក្រុមកីឡាករ ថៃ១៣នាក់ជាប់នៅក្នុងរូងភ្នុំទៅវិញ។ សូម្បីតែ ការលិចនាវាដឹកអ្នកដំណើរស្លាប់ជិត៥០នាក់និងបាត់ខ្លួនជាច្រើន នាក់ ក៏មិនមានការផ្សព្វផ្សាយល្បី នឹងទទួលបានការចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងពីបណ្តាញផ្សព្វផ្សាយធំៗលើពិភពលោក ដែលបានតាដានគ្រប់វិនាទី ពីសកម្មភាពសង្គ្រោះ ក្រុមកីឡាករ U 16 របស់ថៃនិងគ្រូបង្វឹកអាយុ២៥ឆ្នាំជាប់ក្នុងរូងភ្នុំថាំលួង។
ក្រុមទាហានជំនាញមុជទឹក នឹងមានភាពក្លាហាន ហានលះបង់ជីវិតរបស់ខ្លួន ទើបអាចជួយក្រុមកុមារ ទាំងនោះដែលជាប់គាំងយ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងរូងភ្នុំដែលលិចទឹក។
ព័ត៌មានពាក់ព័ន្ធនិងសកម្មភាពនេះ ត្រូវបាន ផ្សព្វផ្សាយ នៅលើពិភពលោកគ្រប់ពេលវេលា ។
មនុស្សគ្រប់រូបបានខិតខំបួងសួង ដល់ក្រុមទាហានមុជទឹក និងក្រុមសង្គ្រោះជំនួយពីក្រោយ បំពេញភារិកិច្ចទទួលបានជោគជ័យ ។ ការជួយសង្គ្រោះនោះ មានតែអ្នកក្លាហាន និងមានសមត្ថភាព បទពិសោធន៍ខ្ពស់ ទើប អាច ចូលទៅជួយបាន។ យើងមិនអាច នឹកស្មានដល់ពីភាពលំបាក និងគ្រោះថ្នាក់នៅក្នុងសកម្មភាពជួយសង្គ្រោះនោះ ដោយក្រុមអ្នកសង្គ្រោះត្រូវចូលទៅក្នុងតំបន់ជ្រៅ តូចចង្អៀត ក្រោមបាតភ្នុំ និងលិចទឹក ដោយមិនអាចមើលឃើញអ្វីទាល់តែសោះ នៅក្នុងតំបន់មួយចំនួន ។
តាមអ្នកឯកទេសជនជាតិអាមេរិក Jay Parini ជាអ្នកអក្សសាស្ត្រ បានលើកឡើងពីមូលហេតុថា កតត្តាដែលទាក់ទាញខ្លាំងនោះគឺ សកម្មភាព ស្វែងរក កុមារបាត់ខ្លួន យ៉ាងលំបាក បំផុតទម្រាំរកឃើញ អស់រយៈពេល ៩ ថ្ងៃ តែភព្វសំណាង កុមារនៅមានជីវិត។ អ្វីដែលលំបាកជាងនេះក្រោយការរកឃើញគឺ សកម្មភាពសង្គ្រោះកុមារទាំងនោះចេញពីរូងភ្នុំ កាន់តែលំបាកទ្វេរដង ទីមួយកុមារមិនចេះហែលទឹក ទីពីរមានសុខភាពមិនសូវល្អ ក្រោយអត់អាហារ៩ថ្ងៃ ។ ភាពលំបាកនៅក្នុងការជួយសង្គ្រោះក្លាយទៅជាកាតព្វកិច្ច របស់ពិភពលោក មិនមែនតែប្រទេសថៃនោះឡើយ។ ក្រុមជួយសង្គ្រោះដែលមានបទពិសោធន៍ខ្ពស់ មកពីប្រទេស អង់គ្លេស អាមេរិក អូស្ត្រលី ជប៉ុន និងអ្នកជំនាញមុជទឹក មកពីកម្លាំងទាហានជើងទឹកថៃ ព្រមទាំងអ្នកឯកទេស មកពីប្រទេសជាច្រើនបានចូលរួមធ្វើការវិភាគពីយុទ្ធសាស្ត្រ ជួយសង្គ្រោះ។
ការជួយសង្គ្រោះកុមារចេញពីរូងភ្នុំកាន់តែស្មុគស្មាញ និងទាក់ទាញខ្លាំង ក្រោយ អតីតទាហាន SEAL របស់ថៃម្នាក់ស្លាប់ ដោយសារតែខ្វះអ៊ុកស៊ីហ្ស៊ែន ពេលមុជទឹកចេញពីរូងភ្នុំ។ ទាំងនោះហើយធ្វើឲ្យអ្នកឯកទេស ត្រូវផ្លាស់ប្តូរវិធីសាស្ត្រ ក្នុងការជួយសង្គ្រោះ ធ្វើយ៉ាងណាទើបទទួលបានជោគជ័យ។
កិច្ចសហប្រតិបត្តិការជួយសង្គ្រោះជម្រុះ គឺជាតំណាង និងរំលឹកយើងទាំងអស់គ្នាលើពិភពលោក អាចធ្វើការរួមគ្នា ដើម្បី ឈានដល់គោលដៅរួម ។ ក្រុមអ្នកសារព័ត៌មានមកពី បណ្តាញព័ត៌មានធំៗលើពិភពលោក បាននាំគ្នាទៅកាន់ថៃ ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយពីព័ត៌មានពាក់ព័ន្ធសកម្មភាពជួយសង្គ្រោះដ៏ស្មុគស្មាញបំផុត។
កត្តាមួយទៀតដែលទាក់ទាញ បំផុតនោះគឺយើងទាំងអស់គ្នា ក៏ដូចជាក្រុមជួយសង្គ្រោះ មិនអាច ដឹងមុនពីភារកិច្ច ជួយសង្គ្រោះទទួលបានជោគជ័យដែរឬទេ ប៉ុន្តែនឹងខិតខំអស់ពីសមត្ថភាព។
នៅក្នុងព្រឹត្តិការកាលពីឆ្នាំ២០១០ កាតព្វកិច្ចក្នុងការជួយសង្គ្រោះកម្មករអណ្តូងរ៉ែ ឈីលី៣៣នាក់ ជាប់យ៉ាងជ្រៅនៅក្រោមដី រហូតដល់ ៦៩ថ្ងៃ។ ការជួយសង្គ្រោះ នោះ គឺជាការលំបាកបំផុតដែលពិភពលោកមិនធ្លាប់ជួបប្រទះ ហើយការជួយសង្គ្រោះនោះក៏បានទាក់ទាញ ការតាមដានយ៉ាងខ្លាំង នៅលើពិភពលោក គ្រប់វិនាទី ក្នុងរយៈពេល៦៩ថ្ងៃ។ វិធីសាស្ត្រ ក្នុងការជួយសង្គ្រោះជាច្រើន មកពីគ្រប់ទិសទីជុំវិញពិភពលោក ត្រូវបានលើកមកពិភាក្សា ទើបអនុវត្តក្នុងការជួយសង្គ្រោះ ហើយបើសង្គ្រោះបរាជ័យ មានន័យថា បរាជ័យទូទាំងពិភពលោក មិនមែនតែឈីលីមួយប៉ុណ្ណោះទេ។ ប៉ុន្តែនៅពេលទទួលបានជោគជ័យ ប្រែក្លាយទៅជាជាមូលដ្ឋាន ច្បាប់ មួយនៅក្នុងការជួយសង្គ្រោះ ប្រសិនបើមានហេតុការអាក្រក់កើតឡើងនៅពេលអនាគត។
ចំពោះកុមារថៃដែលជាប់នៅក្នុងរូងភ្នុំថាំលួង ក៏ដូច្នោះដែរ វាជាកាតព្វកិច្ចពិភពលោក និងជាលើកដំបូង ដែលត្រូវជួយសង្គ្រោះនៅក្នុងភូមិសាស្ត្រស្ថានភាពយ៉ាងលំបាកបំផុត និងគ្រោះថ្នាក់បំផុត មិនធ្លាប់មាន ។ នៅក្នុងរូងភ្នុំ អ៊ុកស៊ីហ្សែនចេះតែតិចទៅ ហើយរដូវភ្លៀងអាចធ្វើឲ្យរូងភ្នុំកាន់តែលិចខ្លាំងឡើង បើទោះបីមានការបូបទឹកចេញក្រៅ យ៉ាងណាក្តី។ កុមារដែលជាប់នៅក្នុងរូងភ្នុំរយៈពេលយូ ក្នុងភាពងងឹត ត្រជាក់ អត់អាហារ សម្ពាធផ្លូវចេញជាចំណែក ដែលទាក់ទាញបំផុត។
ចំពោះសាច់ញាត្តិគ្រួសាររងចាំនៅខាងក្រៅ មានក្តីបារម្ភ មានសម្ពាធផ្លូវចិត្តធំប៉ុណ្ណា ដើម្បីរក្សាដល់ការគោរព គ្រួសារកុមារទាំងអស់ រដ្ឋាភីបាលថៃបានសម្រេច មិនបញ្ចេញឈ្មោះកុមារដែលបាន បញ្ជូនចេញ តំណាក់កាលទីមួយ ទីពីរ រងចាំដល់ការបញ្ជូនចេញទាំងអស់ទើបប្រកាសឲ្យដឹង និងអនុញ្ញាត្តិឲ្យឪពុកម្តាយសាចញាត្តិកុមារ ដែលចេញលើកដំបូងបានជួបកូន។ ទាំងនេះជាវិធីសាស្ត្រដ៏ល្អបំផុតរបស់រដ្ឋាភិបាលថៃ ចំពោះគ្រួរសារ ក្រុមកីឡាករនឹងគ្រូបង្វឹកទាំង១៣នាក់។
កត្តាខាងលើនេះហើយ សូមមិត្តអ្នកអាច អ្នកតាមដានព័ត៌មានទាំងអស់ នៅជុំវិញពិភពលោក សូមកំច្រណែន និងសកម្មភាពខាងលើ។ ហេតុអ្វីបានជានាំគ្នាជួយផ្សព្វផ្សាយបន្តៗគ្នា ទាំងនៅក្នុងបណ្តាញសង្គម គេហទំព័រ សារព័ត៌មាននានា ទាំងនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា វៀតាណាម ឡាវ ថៃ …និងប្រទេសស្ទើរតែទាំងអស់លើពិភពលោក ។ អ្វីទាំងនោះគឺជាមេរៀន និងជាបទពិសោធន៍ ដែល បានកើតឡើងតែមួយលើកប៉ុណ្ណោះ មិនអាចកើតឡើងជាលើកទីពីរទៀត ឡើយ ដូចករណីកម្មករចាប់ក្នុងអណ្តូងរ៉ែឈីលីជាដើម។
នៅពេលអនាគតបើហេតុការបែបនេះ កើតឡើង ក៏មិនល្បីដូចជាពេលនេះដែរ ដោយសារតែ យើងមានបទពិសោធន៍ រួចហើយ មិនពិបាកនៅក្នុងការជួយសង្គ្រោះ ដូចជាពេលនេះ ។ មិនខុសអ្វីពី មេរោគឆ្លងផ្សេង នៅពេលមិនទាន់ឃើញវិធីសាស្ត្រសង្គ្រោះនិងការពារ ទេនោះ មនុស្សគ្រប់រូបពិត ជាតាមដាននឹង បារម្ភ ភ័យព្រួយយ៉ាងខ្លាំង ប៉ុន្តែក្រោយពេលរកឃើញឪសថការពារហើយ នោះជម្ងឺឆ្លងទាំងនោះមិនមានជាបញ្ហាកង្វល់ទៀត មនុស្សក៏មិនចាប់អារម្មណ៍ដូចជាពេលដំបូងដែរ៕
ដោយ៖ មែវ សាធី
