រាល់សម្ព័ន្ធមិត្ត ឬទំនាក់ទំនងអន្តរជាតិណាមួយ បានកើតឡើងដោយពឹងផ្អែកទៅលើ ផលប្រយោជន៍រៀងៗខ្លួន​ ហើយក៏ត្រូវបែកបាក់វិញដោយសារតែផលប្រយោជន៍ដូចគ្នា។ ដើម្បីបញ្ចៀសការខាតបង់របស់ខ្លួន ប្រទេសនោះអាចនឹងត្រូវប្រើប្រាស់សម្ព័ន្ធមិត្តគេយកចំណេញ។
ប្រធានាធិបតីរុស្ស៊ីលោកវ៉្លាឌឺមៀពូទីនបានបំពេញទស្សនកិច្ចជាផ្លូវការទៅកាន់ប្រទេសចិន​នាថ្ងៃទី​២៥ខែមិថុនា ដែលជាដំណើរទស្សកិច្ចលើកទី​១៥ហើយរបស់លោកទៅកាន់ប្រទសជិតខាងចាប់តាំងពីលោកឡើងកាន់ដំណែងប្រធានាធិបតីរុស្ស៊ី។
អាចនិយាយបានថា រុស្ស៊ីនិងចិន​បានទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងពីមជ្ឈដ្ឋានជុំវិញពិភពលោក​ ពិសេសក្នុងពេលដែលរុស្ស៊ីកំពុងតែធ្លាក់ចូលក្នុងភាពឯកកោក្រោយពេលលោកខាងលិចបានដាក់ទណ្ឌកម្មប្រទេសនេះពាក់ព័ន្ធនិងវិបត្តិក្នុងប្រទេសអ៊ុយក្រែន ។ ចំណែកចិនបានកាត់ផ្កាច់ខ្លួនចេញពីផ្នែកមួយនៃពិភពលោកដើម្បីពង្រីកនិងពង្រឹងអំណាចនៅសមុទ្រចិនភាគ​ខាងត្បូង។
ចិនបានប្រឆាំងនិងយ៉ាងដាច់អហ័ង្ការទៅលើការសម្រេចរបស់តុលាការអាជ្ញាកណ្តាលអន្តរជាតិ​ លើករណីបណ្តឹងហ្វីលីពីន។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះចិនបានពង្រឹងកម្លាំងយោធានៅតំបន់សមុទ្រចិនភាគខាងត្បូងធ្វើឲ្យប្រទេសដែលមានវិវាទនៅក្នុងតំបន់បង្កើនការប្រុងប្រយ័ត្ន និងចំណាយប្រាក់ជាច្រើនដើម្បីការពារជាតិ។
មេដឹកនាំរុស្ស៊ីនិងចិនបានប្រកាសថា ទំនាក់ទំនងប្រទេសទាំងពីរស្ថិតនៅក្នុងដំណាក់កាល ល្អបំផុតមិនធ្លាប់មាន ពីមុនមក។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះប្រទេសទាំងពីរមានទំនុកចិត្តគ្នាយ៉ាងខ្លាំង ដោយរួមដំណើរលើផ្លូវតែមួយដើម្បីសម្រេចក្តីសុបិន្ត។
រុស្ស៊ីបានផ្សព្វផ្សានៅកំណត់ហេតុ ចំនួន​៣០ដែលប្រទេសទាំងពីរបានចុះហត្ថលេខានៅក្នុងដំណើរទស្សនកិច្ចរបស់លោកពូទីន។ ប៉ុន្តែចំណុចដែលគេចាប់អារម្ភបំផុតនោះគឺកំណត់ហេតុទាំងនោះស្ថិតនៅក្នុងរង្វង់មានកំណត់ ដោយប្រទេសទាំងពីរមិនមានកិច្ចព្រៀមព្រៀងណាមួយដែលអាចអនុវត្តក្នុងពេលឆាប់ៗនោះឡើយ។

ទំនាក់ទំនងចិន រុស្ស៊ី ចាប់ផ្តើមពីសង្គ្រាម ការដណ្តើមទឹកដីនិងផលប្រយោជន៍​
ទំនាក់ទំនង ពោពេញទៅដោយមនោសញ្ចេតនា របស់ប្រទេសទាំងពីរបានចាប់ផ្តើមឡើងពីសង្រ្គាមរវាងរុស្ស៊ីនិងជប៉ុនលើកទីមួយនៅឆ្នាំ​១៨៩៤-១៨៩៥ ដោយលទ្ធផលគឺរុស្ស៊ីបានគ្រប់គ្រងផ្ទៃដីនៅតំនប់ ភាគខាងកើតឈៀងខាងជើងប្រទេសចិន​ធ្វើជាទីតាំង ហើយបានកសាងផ្លូវដែកនៅភាគខាងកើតប្រទេសចិន។
ក្រោយសង្គ្រាមរុស្ស៊ីជប៉ុនលើកទីពីបានកើតឡើងនៅឆ្នាំ​១៩០៤-១៩០៥ ពេលនោះរុស្ស៊ីបានទទួលបរាជ័យ ពេលនោះរុស្ស៊ីបានបោះបង់តំបន់ដែលខ្លួនធ្លាប់គ្រប់គ្រង ហើយផ្លូវដែកនោះធ្លាក់ចូលក្នុងដៃជប៉ុនជាអ្នកគ្រប់គ្រង។
ឆ្នាំ​១៩១៥ សិទ្ធិសញ្ញារុស្ស៊ី ចិន ម៉ុង បានចុះហត្ថលេខា ដោយផ្តល់សិទ្ធគ្រប់គ្រងទៅឲ្យចិននៅម៉ុងហ្គោលខាងក្រៅ​ដែលមានពលរដ្ឋប្រមាណ​៣សែននាក់រស់នៅ។ ទាំងរុស្ស៊ីនិងចិនសុទ្ធសឹងតែបានសម្រេចមិនបញ្ជូនកម្លាំងទាហានទៅកាន់ទីនោះឡើយ ហើយពលរដ្ឋចិនក៏ត្រូវបានហាមប្រាមចូលទៅរស់នៅក្នុងទីនោះ។គេអាចនិយាយបានថា តំបន់នោះគឺជាទីតាំងដ៏ល្អបំផុតសម្រាប់ប្រទេសទាំងពីរ។
ប្រសិនបើការធ្វើបដិវត្ដន៍សៀងហៃឆ្នាំ​១៩១១ ផ្តួលរំលំរាជវង្សឆេងមិនទាន់ធ្វើឲ្យប្រទេសចិន ក្លាយជាប្រទេសមហាអំណាចនោះឡើយ ចំណែកបដិវត្តន៍ខែតុលា បានផ្ទុះឡើងនៅឆ្នាំ​១៩១៧ធ្វើឲ្យប្រទេសរុស្ស៊ីបានងាកខ្លួនយ៉ាងឆាប់រហ័ស។
ប្រទេសចិនបានធ្លាក់ចូលក្នុងសង្គ្រាមស៊ីវិល ដោ​យនៅលើប្រទេសចិនបានរដ្ឋាភិបាលពីរ ទីមួយគឺរដ្ឋាភិបាលនៅទីក្រុងប៉េកាំងដឹកនាំដោយលោក​ Yuan shikai ទទួលបានការគាំទ្រពីប្រទេសមហាអំណាច មួយទៀតគឺរដ្ឋាភិបាលដឹកនាំដោយលោក ស៊ុនយ៉ាតសេង នៅតំបន់ភាគខាងត្បូងប្រទេសចិន។
ទាំងនោះមិនទាន់គិតដល់តំបន់ ម៉ាន់ជូ ដែលស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់លោក Chang Tso Lin ដែលជាមេដឹកនាំផ្តាច់ការ។ នៅពេលដែលរដ្ឋាភិបាលទីក្រុងប៉េកាំងបានរំលាយ ទើបលោក​Chang Tso Lin មកកាន់ទីក្រុងប៉េកាំង នៅពេលនោះទើបធ្វើឲ្យ ការបញ្ចេញអំណាចត្រីកោណត្រូវបាត់បន្តិចម្តងៗ។
ចំណែកប្រទេសរុស្ស៊ីក្រោយការធ្វើបដិវត្តន៍ ខែតុលា ឆ្នាំ​១៩២២ ​សហភាព សាធារណរដ្ឋសង្គមនិយមសូវៀត បានបង្កើតឡើង ពេលនោះមហាអំណាចថ្មីបានលេចចេញជារូបរាង។
នៅតំបន់ ម៉ានជូ នៅខែកញ្ញាឆ្នាំ​១៩២០ រដ្ឋាភិបាលទីក្រុងប៉េកាំង ថ្មីបានប្រកាសបញ្ចប់សន្ធិសញ្ញាគ្មានតម្លាភាព ដែលបានចុះហត្ថលេខាជាមួយរុស្ស៊ី ដោយមិនទទួលស្គាល់តួនាទីរបស់ស្ថានទូតរុស្ស៊ីនៅតំបន់ Kudachev ការផ្តល់អទិភាពទៅលើពលរដ្ឋរុស្ស៊ីក៏ត្រូវលុបចោល ដោយសិទ្ធទាំងឡាយស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ទីក្រុងប៉េកាំងវិញមិនមែនរុស្ស៊ីឡើយ។
នៅពេលនោះផ្លូវដែកនៅភាគខាងកើតប្រទេសចិន មិនស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់រុស្ស៊ីទៀតឡើយ​គឺស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រង រួម ពលរដ្ឋចិន​៥ រុស្ស៊ី​៥ លើប្រព័ន្ធហិរញ្ញវត្ថុ ដោយមានក្រុមការពារជាជនជាតិចិន។ដូច្នេះផលប្រយោជន៍របស់សូវៀតនៅលើផ្លូវដែកនៅមិនមានទៀតឡើយ។
នៅតំបន់​ Outer Mongolia (ម៉ុនហ្គោលី) ចិនបានចូលទៅកាន់ទីនោះទូទាត់ដណ្តើមផលប្រយោជនរបស់ខ្លួននៅក្នុងតំបន់នោះ។នៅពេលនោះតំបន់នោះស្ថិតនៅក្រុមការគ្រប់គ្រងដោយកម្លាំងរបស់លោក​ Ungern Stenberg ទើសស្ថានភាពនៅទីនោះអសន្តិសុខ។ មិនយូប៉ុន្ម​ន កងទ័ពក្រហមស៊ូវៀត បានចូលទៅកាន់មុងហ្គោលីគ្រប់គ្រងនៅខែកក្កដាឆ្នាំ​១៩២១ ពេលនេះ​លោក​ Ungern Stenbergត្រូវបានចាប់ខ្លួននិងប្រហារជីវិត្ត។
នៅខែវិច្ឆិកាឆ្នាំ​១៩២១ សទ្ធិសញ្ញាស៊ូវៀត ម៉ុង ត្រូវបានចុះហត្ថលេខា ដែលជាការចាប់ផ្តើមកើតចេញមនៅប្រទេសម៉ុងហ្គោលីឯករាជ្យ ។ ប៉ុន្តែនៅមានតំបន់​Urianghai ក្លាយទៅជាប្រទេសសាធារណរដ្ឋ​Tannu –Tuva ស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់សូវៀត។
រដ្ឋាភិបាលចិនក្រោយមកបានចាត់ទុកព្រិត្តិការ ម៉ុងហ្គោលីឯករាជ្យ គឺជាការឈឺចាប់របស់ចិន ដោយចិនមិនអាចគ្រប់គ្រងទីនោះបាន។
លោកស្តាលី(Stalin)នមិនជឿលោកម៉ៅសេទុង, ដោយសរសើរនិងសហប្រតិបត្តិការជាមួយ Chiang Kai-shek
(តលេខក្រោយ )៕​

ដោយ​ មែវ​ សាធី