លុះព្រឹកឡើងមេកងបានមកទទួលយើងទៅតាមក្រុម រៀងៗខ្លួន។ ក្នុងមួយកងៗ មានប្រហែលជា ១០០ គ្រួសារហើយធ្វើដំណើរចេញពីក្រុងពោធិ៍សាត់ទៅកាន់ភូមិមួយទៀតចម្ងាយប្រហែល ១០ គីឡូម៉ែត្រដោយថ្មើរជើង។ ពេលនោះជារដូវស្រូវទុំអង្គការ បានចាត់តាំងស្រីៗឱ្យទៅច្រូតស្រូវ។ … អាន​បន្ថែម រឿង រួចពីចំណង(តចប់)

ប្រសិនបើខ្ញុំរត់ ខ្ញុំអាចត្រូវកងទ័ពខ្មែរក្រហមបាញ់ដោយគ្រាប់កាំភ្លើងដែលអាចឆាប់ស្លាប់ស្រួលជាងវាយនឹងត្បូងចប។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំគិតរួចហើយ ជើងរបស់ខ្ញុំបានឡើងរត់យ៉ាងត្របាញ់។ កងទ័ពខ្មែរក្រហមបានបាញ់ខ្ញុំ។ គ្រាប់កាំភ្លើងបាញ់កិតៗនិងជើងរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែមិនត្រូវខ្ញុំទេ។ កងទ័ពខ្មែរក្រហមទាំងអស់នោះមិនបានតាមមករកខ្ញុំភ្លាមៗ នោះទេ ព្រោះខ្លាចប្រជាជនផ្សេងទៀតមានឱកាសរត់ដែរ។ … អាន​បន្ថែម រឿង រួចពីចំណង(ត)

បន្ទាប់ពីកងទ័ពខ្មែរក្រហមវាយដណ្ដើមបានទីក្រុងភ្នំពេញនៅថ្ងៃ ១៧ មេសា ១៩៧៥ ទីរួមខេត្តព្រៃវែងត្រូវដណ្ដើមបាននៅពេលនោះដែរ។ បន្ទាប់ពីទទួលបានជ័យជំនះខ្ញុំបានត្រឡប់មកសមរភូមិក្រោយវិញ។ ប្រជាជនជាច្រើននាក់នៅរង់ចាំអបអរសាទរជ័យជំនះរបស់យើង។ ប្រជាជនខ្លះច្រៀងផង រាំផង វាយស្គរផងព្រោះគិតថាប្រទេសជាតិលែងមានសង្គ្រាមទៀត។ … អាន​បន្ថែម រឿង រួចពីចំណង

ខ្ញុំឈ្មោះ តាក់ សុត កើតនៅឆ្នាំ១៩៥៧ មានស្រុកកំណើតនៅភូមិប្រហូ៊ត ឃុំត្រពាំងស្រែ ស្រុកមេសាង ខេត្តព្រៃវែង។ ឪពុករបស់ខ្ញុំឈ្មោះ ស្រី … អាន​បន្ថែម រឿង រួចពីចំណង

ខ្ញុំគ្មានសង្ឃឹមថាប្ដីរបស់ខ្ញុំនៅរស់រានមានជីវិតទេ ព្រោះសូម្បីតែខ្លួនរបស់ខ្ញុំ និងកូនរបស់ខ្ញុំទាំងពីរនាក់ក៏ពុំមានសង្ឃឹមថានឹងបានរស់ដល់ថ្ងៃស្អែកផង។ ម៉ោង ៦ ព្រឹកអ្នកដំណើរទាំងអស់នឹងត្រូវឆ្លងសាឡាងទៅអ្នកលឿងត្រើយខាងកើត។ នៅពេលដែលឆ្លងសាឡាងយើងត្រូវតែទៅរក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់ធ្វើ យ៉ាងណាខ្ញុំត្រូវតែលួងកូនតូចៗកុំឲ្យយំ ព្រោះនៅពេលដែលមានសំឡេងក្មេងយំឮខ្លាំងៗ ហើយធ្វើឲ្យកងទ័ពខ្មែរក្រហមទើសចិត្ត … អាន​បន្ថែម រឿង ឆ្លងទន្លេ(តចប់)

នៅជាប់របងផ្ទះតៀមមួយដែលមានរានហាលនៅពីខាងមុខផ្ទះ ខ្ញុំកំពុងតែដេកបំបៅដល់កូនដែលមានអាយុប្រហែលជាងពីរឆ្នាំ និងកូនប្រុសម្នាក់ទៀតរបស់ខ្ញុំអាយុប្រហែល ៤ឆ្នាំនៅក្បែរនោះដែរ។កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំកំពុងតែយំរំអុកទាររកអាហារ។ រំពេចនោះកងទ័ពខ្មែរក្រហមពីរនាក់ស្លៀកសម្លៀកបំពាក់ខ្មៅ ដៃកាន់កាំភ្លើងបានស្រែគំហល និងគំរាមកំហែងដល់ខ្ញុំឲ្យលួងលោមកូនឲ្យបាត់យំ។ មួយសន្ទុះក្រោយមកមានកងទ័ព ៤នាក់ទៀត បានដើរមកចាប់កុមារវាយដោយរំពាត់ឲ្យបាត់យំ។ … អាន​បន្ថែម រឿង ឆ្លងទន្លេ

រឿងរ៉ាវមិនទាន់ចប់នៅឡើយទេ។ជីវិតក្រោយពេលឪពុកស្លាប់គ្រួសាររបស់ខ្ញុំត្រូវជួបរឿងឥតឈប់ឈរ។ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំមានអ្នកតាមស្រឡាញ់ដោយមិនយល់ដល់ខ្មោចឪពុកខ្ញុំ ដែលទើបនឹងស្លាប់ទាល់តែសោះ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះអ្នកដែលស្រឡាញ់ម្តាយរបស់ខ្ញុំនោះ គឺជាមិត្តភក្កិឪពុករបស់ខ្ញុំទៅទៀត។ តើស្ត្រីមានកូនប្រាំបីនាក់ហើយ នៅមានអ្នកតាមស្រឡាញ់ទៀត យើងគិតមើលថាតើគាត់ស្អាតណាស់មែនទេ? ការពិតមិនមែនទេ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំមិនស្អាតណាស់ណាទេ … អាន​បន្ថែម រឿង ខ្សែជីវិតកងកុមារ(តចប់)

មីងលី គឺជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមប្រជាជនរាប់សែននាក់ ដែលបានឆ្លងកាត់ការរស់នៅដោយគ្មានសិទ្ធិសេរីភាព និងគ្មានការជួបជុំគ្រួសារបងប្អូនឡើយ។ អ្វីៗ ត្រូវរស់នៅជាក្រុមទៅតាមការចាត់តាំងរបស់អង្គការ។ មនុស្សចាស់ត្រូវរស់នៅក្រុមមនុស្សចាស់ យុវជនត្រូវរស់នៅក្រុមយុវជន ក្មេងត្រូវរស់នៅក្រុមក្មេង ប្រុសនៅដោយប្រុស … អាន​បន្ថែម រឿង ខ្សែជីវិតកងកុមារ

នៅក្បែរត្រពាំងមួយ ស្រមោចមួយហ្វូងធំកំពុងនាំគ្នាពាំចំណីអាហារបម្រុងទុកស៊ីក្នុងខែវស្សាពេលដែលភ្លៀងធ្លាក់លិចលង់។ នៅពេលនោះ មានដំរីស្ដមួយក្បាលចូលទៅផឹកទឹកត្រពាំងនោះ ហើយបានជួបនឹងហ្វូងស្រមោចកំពុងពាំចំណីក៏សួរច្រមោចថា បងស្រមោចឯងកំពុងធ្វើអ្វីហ្នឹងបានជាញាប់ដៃញាប់ជើងម្ល៉េះ? ស្រមោចក៏តបថា ពួកយើងពាំចំណីត្រៀមបម្រុងទុកហូបខែវស្សា ព្រោះខ្លាចទឹកមកលិចលង់កន្លែងស្នាក់នៅអស់។ បានឮស្រមោចនិយាយយ៉ាងដូច្នេះ … អាន​បន្ថែម រឿងនិទានខ្លីប្រចាំថ្ងៃអាទិត្យ÷រឿងដំរី និងស្រមោច

ព្រឹកព្រលឹមមិនទាន់ ខ្ញុំរូតរះភ្ញាក់ពីតំណេកដើម្បីរៀបចំខ្លួនទៅសាលារៀន។ ព្រឹកនេះម៉ូតូរបស់ខ្ញុំខូច ខ្ញុំត្រូវហៅម៉ូតូកង់បីដើម្បីធ្វើដំណើរទៅកាន់សាកលវិទ្យាល័យរបស់ខ្ញុំ។ ម៉ូតូកង់បីដែលខ្ញុំជិះបានឈប់ទ្រឹងនៅមួយកន្លែងព្រោះតែការក៏ស្ទះចរាចរណ៍។ ខ្ញុំនិងអ្នកបើកបរបាននិយាយគ្នាលេងអំពីមុខរបររកស៊ីហើយគាត់បានត្អូញត្អែរប្រាប់ខ្ញុំថា សព្វថ្ងៃនេះគាត់ពិបាករកលុយណាស់ហើយទំនិញចេះតែឡើងថ្លៃ ធ្វើឲ្យគាត់ជួបការលំបាកក្នុងការផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសាររបស់គាត់។ បន្ទាប់មក គាត់បានលាន់មាត់ថាគាត់ចង់វិលត្រឡប់ទៅរស់នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហមវិញ។ … អាន​បន្ថែម រឿង រត់

ថ្ងៃមួយខ្ញុំបានដើរជាមួយនឹងអ៊ំស្រីម្នាក់ដែលមានអាយុប្រហែល ៦០ ឆ្នាំប្លាយ មកដល់តុបាយថ្ងៃត្រង់នៅកន្លែងធ្វើការរបស់ខ្ញុំ។ បន្ទាប់មកអ៊ំស្រីបានអង្គុយចុះរួចនិយាយថាជីវិតរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងសម័យខ្មែរក្រហម។បានប្រឈមមុខនឹងការលំបាកនិយាយមិនត្រូវ។ បន្ទាប់មកអ៊ំប្រុសម្នាក់ទៀតមានអាយុប្រហែល ៥០ ឆ្នាំប្លាយ ជាមិត្តរួមការងាររបស់ខ្ញុំបានអញ្ជើញមកដល់ដែរ។ ខ្ញុំបានជំរាបគាត់ទាំងពីរនាក់ថា … អាន​បន្ថែម រឿង អត់ទេ មិនដែលសង្ឃឹមថារស់ទេ

បន្ទាប់ពីរៀបមង្គលការរំលងបានប្រហែលមួយខែ ស្រាប់តែប្រធានសហករណ៍ចាត់យកយុវជន យុវនារី នារីសកម្មទៅធ្វើការនៅរោងស្រូវភ្នំពេញ។ សោភី ក្រោយពីបានក្លាយជាប្រប្រជាជនពេញសិទ្ធិត្រូវបានប្រធានសហករណ៍ជ្រើសរើស។ ចំណែកសោភ័ណ ពេលដឹងថាម្ដាយរបស់ខ្លួនបានទៅភ្នំពេញ នាងចង់ទៅតាមណាស់ តែគ្មានឈ្មោះនឹងគេ។ … អាន​បន្ថែម រឿង ភ្នែកនៅក្នុងចិត្ត(តចប់)