នៅពេលដែលខ្ញុំឮ សាមាននិយាយដល់ឈ្មោះមិត្តវ៉ាន់ភ្លាម ខ្ញុំសែនក្នាញ់និងចង់ខឹងជាមួយសាមាន ថែមទៀត។ ខ្ញុំតបទៅសាមាន វិញថា តើឲ្យគ្នាយកមិត្តវ៉ាន់មកធ្វើជាប្ដីយ៉ាងម៉េចទៅសាមាន !បើគាត់ងាកភ្លឹកៗ បន្តិចសន្លប់ៗ តើឱ្យធ្វើការឬចិញ្ចឹមគ្រួសារយ៉ាងម៉េចទៅ? … អានបន្ថែម រឿង មិនព្រមរៀបការ (ត)
អូ! មិត្តវ៉ាន់តើ!មកពីសមរភូមិយូរហើយ ឬក៏ទើបតែមកដល់ហ្នឹងបានជាខ្ញុំទើបតែឃើញ។ បន្ទាប់ពីឮលោកគ្រូពេទ្យសួរទៅកាន់យោធាម្នាក់នោះ ទើបខ្ញុំដឹងថាយោធាម្នាក់នោះឈ្មោះមិត្ត វ៉ាន់ហើយទើបតែត្រឡប់មកពីសមរភូមិ។ មិត្តវ៉ាន់បានសំដែងការគួរសមដោយឆ្លើយតបទៅនឹងលោកគ្រូពេទ្យថា អូ!បងពេទ្យទេអី ? ខ្ញុំទើបតែមកប្រហែល … អានបន្ថែម រឿង មិនព្រមរៀបការ (ត)
ភូមិក្រូច គឺជាភូមិមួយស្ថិតនៅក្នុងឃុំកោងកាង ស្រុកពញាក្រែក ខេត្តត្បូងឃ្មុំ ។ នៅដើមឆ្នាំ ១៩៧៩ ខ្ញុំបានចូលរៀនវិជ្ជាពេទ្យជាមួយសមមិត្តជាច្រើនរូប មានទាំងស្រី និងប្រុសនៅមន្ទីរពេទ្យរបស់អង្គការក្នុងភូមិក្រូច។ … អានបន្ថែម រឿង មិនព្រមរៀបការ
ខ្ញុំពិតជាអាក្រក់ណាស់ ខ្ញុំបានធ្វើឲ្យម៉ែមានបញ្ហា ព្រោះតែការរត់គេចរបស់ខ្ញុំ។ ទឹកភ្នែករបស់ខ្ញុំហូរ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនហ៊ានយំដង្ហក់នោះទេ។ ខ្ញុំបានត្រឹមតែដើរតាមមិត្តទាំងពីរនាក់ដែលចាប់បញ្ជូនខ្ញុំឲ្យត្រឡប់មកវិញ។ សម្លៀកបំពាក់របស់ខ្ញុំប្រឡាក់សុទ្ធតែដី ព្រោះកាលពីយប់មិញពេលខ្ញុំលួចរត់មក ខ្ញុំបានដួលនៅតាមផ្លូវ ហើយនៅពេលដែលខ្ញុំបានមកដល់ផ្ទះខ្ញុំបានដេកឱបម៉ែទាំងមិនបានងូតទឹកសំអាតខ្លួនទេ។ … អានបន្ថែម រឿង ជើងមេឃពណ៌ក្រហម(តចប់)
មួយថ្ងៃៗកន្លងផុតទៅលឿនណាស់ រាល់ព្រឹករាល់ល្ងាចខ្ញុំតែងសម្លឹងទៅកាន់ជើងមេឃដែលមានពណ៌ស្រស់ស្អាតគាប់ភ្នែក។ វាប្រៀបបានទៅនឹងទីដែលមានសេរីភាព ព្រោះអ្នកណាក៏ដឹងដែរថា ទីនេះប្រៀបបានដូចឋាននរក។ ខ្ញុំមិនចង់រស់នៅក្នុងសភាពបែបនេះទៀតទេ។ កាលពីមិនទាន់មានរបបខ្មែរក្រហម គ្រួសាររបស់ខ្ញុំរស់នៅពោរពេញទៅដោយស្នាមញញឹម មានការហូបចុកគ្រប់គ្រាន់ មិនមែនត្រូវអត់ឃ្លាននិងធ្វើការលំបាករាល់យប់រាល់ថ្ងៃបែបនេះនោះទេ។ … អានបន្ថែម រឿង ជើងមេឃពណ៌ក្រហម(ត)
ធ្មេចបើកៗរយៈពេល២ខែបានកន្លងផុតទៅ ពេលវេលាហាក់ដើរលឿនពេកហើយ។ ចាប់តាំងពីគូសង្សារទាំងពីរបែកគ្នាដោយម្នាក់នៅភ្នំពេញ និងម្នាក់នៅក្រុងព្រះសីហនុពេលណាមក ធ្វើឱ្យពួកគេឃ្លាតកាយ តែស្រមោលរូបរាងនិងសំឡេងឆ្លើយឆ្លងគ្នាមិនឃ្លាតឆ្ងាយនោះទេ ព្រោះក្នុងមួយថ្ងៃៗ គេទាំងពីរនាក់បានទូរស័ព្ទនិងឆាតឆ្លើយឆ្លងតាមហ្វេសប៊ុកមើលមុខគ្នាដូចនៅជាមួយគ្នាជាប់ជានិច្ច។ – អាឡូ! … អានបន្ថែម រឿង ព្រានប្រាក់អន្ទាក់ឧកញ៉ា( តពីថ្ងៃសៅរ៍មុន )
ព្រះអាទិត្យរះឡើងមិនទាន់ ម៉ែបានដាស់ខ្ញុំ និងបងប្រុសឲ្យក្រោកឡើងហើយគាត់បានយកថ្នាំអាចម៍ទន្សាយមកឲ្យខ្ញុំលេបមុនពេលចេញទៅរោងសហករណ៍ជាមួយបងប្រុសរបស់ខ្ញុំ។ ទោះបីជាម៉ែមានទឹកមុខញញឹមមុនពេលចាកចេញទៅធ្វើការងារ ក៏ខ្ញុំនៅតែព្រួយបារម្ភ។ ខ្ញុំបានសង្កេតឃើញទឹកមុខម៉ែស្លេកស្លាំងប្លែកខុសពីធម្មតា។ ដំណើររបស់គាត់មើលទៅហាក់ដូចជាមិនសូវស្រួលសោះ។ ខ្ញុំបានអង្គុយរង់ចាំម៉ែមកផ្ទះវិញទាំងមានអារម្មណ៍ថាមិនសុខស្រួលក្នុងចិត្ត។ ខ្ញុំអង្គុយលេបទឹកមាត់ព្រោះខ្ញុំឃ្លានខ្លាំងណាស់ហើយថ្ងៃត្រង់ទៅហើយ ខ្ញុំនៅមិនទាន់មានថ្នាំលេបទៀត។មិនយូរប៉ុន្មានខ្ញុំបានឃើញម៉ែ … អានបន្ថែម រឿង ជើងមេឃពណ៌ក្រហម (ត)
ម៉ែតើពុកទៅណាបាត់យូរយ៉ាងនេះ កូនឮថាអង្គការបានចាប់ពុកបញ្ជូនទៅកសាង តើហេតុអី្វបាត់ពុកយូរយ៉ាងនេះម៉ែ ? បងប្រុសរបស់ខ្ញុំបានសួរទៅកាន់ម្ដាយរបស់ខ្ញុំ នៅយប់មួយពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែក្តៅខ្លួនខ្លាំងណាស់។ ពេលនោះម្ដាយរបស់ខ្ញុំទើបតែយកថ្នាំអាចម៍ទន្សាយមកពីរោងសហករណ៍មកឲ្យខ្ញុំលេបរួច។ តាំងពីតូចរហូតដល់ធំ ខ្ញុំនៅមិនទាន់ស្គាល់នូវពាក្យថាលំបាកនៅឡើយនោះទេ។ ឪពុករបស់ខ្ញុំគឺជាមន្ត្រីរាជការនៅទីក្រុងភ្នំពេញ។ … អានបន្ថែម រឿង ជើងមេឃពណ៌ក្រហម
រឿង មួយថ្ងៃមួយយប់(តចប់) ខ្ញុំអាណិតប្អូនចង់ជួយបំបោសអង្ក្រងចេញពីខ្លួន ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនហ៊ានជួយទេ ព្រោះដឹងថាមានឈ្លបម្នាក់កំពុងតែឈរសម្លឹងមកពួកយើងមិនដាក់ភ្នែក។ ម៉ែស្ទុះទៅរកឈ្លបពីរនាក់ដែលអង្គុយនៅលើការអីនិងកំពុងជក់ថ្នាំស្លឹកសង្កែបង្ហុយផ្សែង។ កែវភ្នែកយ៉ាងមុតរបស់ឈ្លបសម្លឹងមកម៉ែដែលកំពុងតែលុតជង្គង់និងលើកដៃសំពះអង្វរ។ ឈ្លបនិយាយប្រាប់ម៉ែថា ការចាប់ប្អូនខ្ញុំចងនេះ គឺជាវិន័យរបស់អង្គការ។ … អានបន្ថែម រឿង មួយថ្ងៃមួយយប់(តចប់)
នៅពេលដែលខ្ញុំទៅដល់ខ្ទមមិនទាន់ស្រួលផង អារុន លូនទៅរកកន្លែងដេក ហើយម៉ែយកក្រមាចាស់ដែលមានបំណះពីរបីកន្លែងមកដណ្ដប់ឲ្យអារុន រួចអង្អែលក្បាលដែលជាទម្លាប់មុននឹងដេក។ ចំណែកឪពុកខ្ញុំ នៅអង្គុយឆ្កឹះចន្លុះដែលរៀបនឹងរលត់ម្ដងៗ។ ខ្ញុំសម្លឹងមុខពុកតាមពន្លឺចន្លុះ។ មុខពុកមិនដូចមុនទេ។ មុខពុកឡើងផតឃើញឆ្អឹងថ្គាម … អានបន្ថែម រឿង មួយថ្ងៃមួយយប់(ត)
សូរសំឡេងកញ្ចែបានលាន់ឮឡើងយ៉ាងញាប់រន្ថាន់ចេញពីមាត់សមមិត្ត មឿន។ សមមិត្ត មឿនគឺជាប្រធានកងកុមារដែលពួកយើងហៅថា” សមមិត្តៗ “គ្រាន់តែស្នូរសំឡេងកញ្ចែចេញពីមាត់សមមិត្ត មឿន មិនទាន់ផុតផងពួកយើងរត់មកតម្រង់ជួរដោយនាំគ្នាមកអង្គុយរង់ចាំស្ដាប់ប្រធានកងស្ដីបន្ទោសឲ្យអំពីការធ្វើការងារជូនអង្គការ។ សមមិត្ត មឿន … អានបន្ថែម រឿង មួយថ្ងៃមួយយប់
យុវជនគ្រប់គ្នាចប់ការងារនាំគ្នាត្រឡប់ទៅផ្ទះនៅភូមិប៉ាំងណាវិញ ចំណែកឯខ្ញុំ និងអាធីត្រឡប់ទៅផ្ទះជួបពុកម៉ែនៅភូមិត្រពាំងផ្លុង។ ខ្ញុំនិងអាធីធ្វើដំណើរកាត់តាមព្រៃតូចៗដែលដុះអមសងខាងផ្លូវដើរថ្មើជើងនិងមិនហ៊ានជជែកគ្នាទេ។យើងដើរបានបន្តិចស្រាប់តែឮសំឡេងមាត់មនុស្សជជែកគ្នា។ យើងបានក្រាបក្នុងគុម្ពព្រៃរង់ចាំឱ្យពួកឈ្លបដើរទៅផុតឆ្ងាយសិនទើបបន្តដំណើរ។ យើងបន្តដំណើរបែបនេះរហូតដល់ភូមិត្រពាំងផ្លុងរួចបំបែកផ្លូវគ្នាទៅផ្ទះរៀងៗខ្លួន។ ពេលទៅដល់ផ្ទះភ្លាមម៉ែភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែគាត់បានប្រញាប់ប្រញាល់ហៅឲ្យខ្ញុំចូលក្នុងផ្ទះសួរនាំ។ ខ្ញុំបានប្រាប់ម៉ែតាមដំណើររឿង រួចហើយពុកក៏បានលបលួចដុតដំឡូងឲ្យខ្ញុំ។ … អានបន្ថែម រឿង ព្រះអាទិត្យឥតពន្លឺ (តចប់)