យប់ស្ងាត់ណាស់ ប៉ុន្តែអ្វីដែលមិនស្ងាត់គឺក្រពះរបស់មនុស្ស។ ខ្ញុំមិនខុសប្លែកអ្វីពីប្រជាជនផ្សេងទៀតដែលបានជម្លៀសចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញទៅកាន់បណ្ដាខេត្តនានានៅថ្ងៃទី ១៧ខែមេសា ១៩៧៥។ ខ្មែរក្រហមបានបង្គាប់ឲ្យខ្ញុំធ្វើការតាំងតែពីព្រះអាទិត្យមិនទាន់រះរហូតដល់ព្រះអាទិត្យលិចបាត់ទៅវិញ។ នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ខ្ញុំជីកប្រឡាយនៅពេលថ្ងៃ រីឯពេលយប់ខ្ញុំធ្វើជាចោរលួចអាហារព្រោះតែសេចក្តីស្រេកឃ្លាន។ ខ្ញុំតែងតែចាកចេញពីពីផ្ទះនៅពេលយប់ … អាន​បន្ថែម រឿង ព្រះអាទិត្យឥតពន្លឺ

មិត្តរិន ត្រូវខ្មែរក្រហមសម្លាប់នៅកន្លែងនេះ។ អ៊ំស្រីបានរៀបរាប់ប្រាប់ខ្ញុំថា កងឈ្លបបានចោទថានាងលួចត្នោតទុំរបស់អង្គការ។គាត់ឃើញនាងលួចផ្លែត្នោតទុំផ្ទាល់នឹងភ្នែកហើយបានយកផ្លែត្នោតទៅកប់នឹងដី ពេលដែលឈ្លប ម៉ៅ មកទាន់។ អ៊ំស្រីបានយកក្រមាជូតទឹកភ្នែកដែលហូរចុះបន្តិចទើបបន្តប្រាប់ខ្ញុំទៀតថា នោះហើយគឺជាកូនត្នោតរបស់មិត្ត រិន … អាន​បន្ថែម រឿង ក្រោមមេឃតែមួយ (តចប់)

ពេលវេលាចេះតែកន្លងផុតទៅ រដូវវស្សាក៏ចូលមកដល់។ យើងអត់មានឱកាសរត់ចេញពីគុកឥតជញ្ជាំងនោះឡើយ ដោយសារកងឈ្លបខ្មែរក្រហមបានតាមដានយើងកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។ ស្ថានភាពជីវិតយើង និងប្រជាជន១៧មេសាផ្សេងទៀតកាន់តែអាក្រក់ទៅៗ ។ រដូវវស្សាដូច្នេះ អង្គការបានចាប់ផ្ដើមឲ្យប្រជាជនសម្រុកនិងការងារធ្វើស្រែចំការវិញ។ បុប្ផា … អាន​បន្ថែម រឿង ក្រោមមេឃតែមួយ (ត)

មិនកើតទេដឹងអ៊ំ! កងកម្លាំងខ្មែរក្រហមជម្លៀសយើងមកដល់នេះហើយ ម៉េចនឹងអាចនាំយើងត្រឡប់ទៅភ្នំពេញវិញបាននោះ ?អ៊ំប្រុសសម្លឹងមើលមុខខ្ញុំ ចំណែកឯអ៊ំស្រីរអ៊ូតិចៗថា ខ្ញុំមិនអាចទ្រាំរស់ទៅមុខទៀតបានទេ! ឥឡូវនេះអ្វីក៏អស់ដែរសូម្បីតែអង្ករត្រីសាច់របស់របរប្រើប្រាស់ បើយ៉ាងហ្នឹងទៀតយើងមុខតែស្លាប់មិនខាន។អ៊ំប្រុសបន្ថែមថា មែនហើយយើង គួរវិលត្រឡប់ទៅភ្នំពេញវិញ … អាន​បន្ថែម រឿង ក្រោមមេឃតែមួយ (ត)

ឈប់យំទៅ…!ខ្ញុំបានខ្សឹបប្រាប់ខ្លួនឯងតិចៗ ប៉ុន្តែទឹកភ្នែកហាក់មិនស្ដាប់បញ្ជារបស់ខ្ញុំទាល់តែសោះ។ ទឹកភ្នែករបស់ខ្ញុំនៅតែរមៀលធ្លាក់ចុះមកលើផ្ទៃផ្ទាល់ទាំងពីររបស់ខ្ញុំឥតស្រាកស្រាន្ត គ្រប់ពេលវេលាដែលខ្ញុំបានឃើញដើមត្នោតមួយដើមនេះ។ រឿងរ៉ាវឈឺចាប់ខ្លោចផ្សាពីអតីតរបស់ខ្ញុំ តែងផុសចេញមកជានិច្ច។ យប់ស្ងាត់ផ្ទៃមេឃងងឹតឈឹង ប៉ុន្តែរឿងរ៉ាវនៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ បែរជាភ្លឺច្បាស់និងមានជីវិតរស់រវើក។ ថ្ងៃទី … អាន​បន្ថែម រឿង៖ ក្រោមមេឃតែមួយ

(ដកស្រង់ពីសៀវភៅទំនៀមទម្លាប់និងពិធីបុណ្យផ្សេងៗរបស់ជនជាតិខ្មែរ) អ្នកដែលមានជំងឺឈឺមកយូរថ្ងៃហើយរក្សាព្យាបាលដូចម្ដេចនៅតែមិនជា គេរមែងរកគ្រូឬហោរគុន់គូរមើលហេតុដែលដែលបណ្ដាលឲ្យឈឺនោះ។ បើមើលទៅត្រូវថាមានគ្រោះថ្នាក់គេរមែងនិមន្តលោកមកសូត្រមន្តរំដោះគ្រោះនោះឲ្យបានជាសះស្បើយល្ហើយទៅ។ ក្នុងកិច្ចនោះត្រូវរៀបរណ្ដាប់ផ្សេងៗតាមទម្លាប់របស់គ្រូអាចារ្យដែលធ្លាប់ធ្វើរៀងមក ក៏ប៉ុន្តែទម្លាប់របស់គ្រូអាចារ្យនោះមិនដូចគ្នាទេខ្លះមានគ្រឿងប្រដាប់ច្រើន ខ្លះមានគ្រឿងប្រដាប់ដាក់ល្មមសមគួរក្នុងទីនេះនឹងរៀបរៀងតាមបែបមធ្យមល្មមឱ្យអ្នកទីទ័លក្រធ្វើបានផងដូចមានតទៅនេះ ÷ រៀបគ្រឿងពុទ្ធបូជាគឺបាយសីប៉ាក់ឆាមួយគូ ស្លាធម៌មួយគូ … អាន​បន្ថែម ទំនៀមសូត្រមន្តរំដោះគ្រោះ

ស្បៃអន្ធិកា បានគ្របដណ្ដប់ពេលវេលារំកិលទៅមុខធ្វើឲ្យពេលនេះមានភាពងងឹតបន្តិចម្ដងៗហើយបានជំនួសមកវិញនូវពន្លឺចង្កៀងអគ្គិសនីដែលអាជ្ញាធររាជធានីភ្នំពេញតាំងលម្អបំភ្លឺនៅសួនច្បារមុខវត្តបទុមវតី យ៉ាងភ្លឺចិញ្ចាច ហាក់ធ្វើឲ្យគូស្នេហ៍មួយគូនេះថតទុកនូវអនុស្សាវរីយ៍ចុងក្រោយរបស់ពួកគេយ៉ាងច្បាស់។ កំលោះយើងចាប់ផ្ដើមប្រើអារម្មណ៍ផ្តោតនូវមនោសញ្ចេតនាយ៉ាងជ្រាលជ្រៅដាក់គូសង្សារសំណព្វចិត្ត។ មើលចុះស្រមោលអ្នកទាំងពីរបានជះស្លុងៗទៅលើកម្រាលស្មៅសួនដោយកាយវិការស្អិតល្មួតបេះមិនចេញ។ គេឱបគ្នាទៅវិញទៅមកបង្កើតការភ្លើតភ្លើននិងបំពានក្រមប្រពៃណីខ្មែរ ថើបជញ្ជក់លូកស្ទាបគ្រប់កន្លៀតកៀនកោះ ដោយគ្មានការខ្មាសអៀនរូបសំណាកហង្សនៅក្បែរនោះឡើយ។ ទីបំផុតនៅលើផ្ទៃមេឃឯណោះដុំពពកខ្មៅបានរសាត់មកបាំងពន្លឺព្រះចន្ទ … អាន​បន្ថែម រឿង ព្រានប្រាក់អន្ទាក់ឧកញ៉ា (តពីថ្ងៃសៅរ៍មុន)

រហូតដល់ថ្ងៃទី ៤ ខែមករាឆ្នាំ ១៩៧៩ ស្នូរគ្រាប់កាំភ្លើងធំលាន់ឮល្វើយៗកាន់តែញាប់ និងកាន់តែច្បាស់ហើយខិតចូលមកកាន់តែជិតនឹងភូមិរបស់ខ្ញុំ។ ភាពរំជើបរំជួលក្នុងចំណោមប្រជាជនកាន់តែកើនច្រើនឡើងៗ ។ រីឯព័ត៌មានអំពីការឈ្លានពានរបស់វៀតណាមត្រូវបានអង្គការផ្សព្វផ្សាយឲ្យដឹងកាន់តែច្បាស់។ម៉ោងប្រមាណជា១រសៀល រោងបាយទាំងអស់ក្នុងភូមិក្រូចបានទទួលបញ្ជាពីអង្គការភូមិឲ្យរៀបចំស្បៀងអាហារនិងចានឆ្នាំងដាក់លើរទេះគោ … អាន​បន្ថែម រឿង ស្នាមដំបៅ (ភាគបញ្ចប់)

ភាពព្រួយបារម្ភអំពីជោគវាសនាខ្លួនរបស់ប្រជាជនម្នាក់ៗ ស្ថិតនៅក្នុងភាពជ្រួលច្របល់រៀងៗខ្លួន។ស្អែកព្រឹកឡើងខ្ញុំបានក្រោកពីយប់ដើរទៅស្រែស្ទូងស្រូវមុនគេបង្អស់។ ខ្ញុំបានស្ដាប់ឮសំឡេងអ្នកភ្ជួរដេញក្របីយ៉ាងច្បាស់ពីស្រែស្ទូងមួយក្នុងភូមិក្រូចដែលមានព្រំប្រទល់ជាប់នឹងភូមិកន្សោមអក។ ក្រោយផ្ទៀងស្ដាប់បន្តិចខ្ញុំស្គាល់ថាមានសំឡេងរបស់ពូខ្ញុំម្នាក់ដែរ។ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តលួចទៅសួរពូខ្ញុំអំពីស្ថានភាពក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំថា តើមានអ្នកណាត្រូវបានអង្គការបញ្ជូនទៅតំបន់ ២៥ ឬត្រូវយកទៅសម្លាប់ដែរឬទេ។ ពូវង បានប្រាប់ខ្ញុំថាក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំទាំងអស់មិនអីទេឮដូច្នេះខ្ញុំស្រឡះចិត្តបន្តិចហើយប្រញាប់ប្រញាល់លា … អាន​បន្ថែម រឿង ស្នាមដំបៅ(ត)

បន្តិចក្រោយមកប្រធានភូមិឲ្យឈ្លបភូមិម្នាក់មកសួររក សីហា ព្រោះមិនឃើញវត្តមានសីហាទៅទីស្នាក់ការភូមិតាមការប្រាប់។ ខ្ញុំក៏ដូចជាកងចល័តខ្លះទៀតដែលបានដឹងពីការសម្លាប់មនុស្សកាលពីយប់កន្លងទៅនេះ នឹកក្នុងចិត្តថា ប្រហែលជាសីហាបានដឹងរឿងនេះ ហើយកំពុងគេចខ្លួនទៅទីកន្លែងណាហើយមើលទៅ ព្រោះយើងឃើញសីហាប្រញាប់ប្រញាល់ចេញទៅបាត់មិនចូលទីស្នាក់ការភូមិយ៉ាងដូច្នេះគួរឱ្យរន្ធត់ចិត្តពន់ពេក។ ព្រឹកឡើងស្រាប់តែឃើញវត្តមាន សីហា … អាន​បន្ថែម រឿង ស្នាមដំបៅ (ត)

ពិតជាអកុសលណាស់ នៅពេលទទួលទានបាយដ៏សែនឆ្ងាញ់ទាំងអស់នេះរួច ស្រាប់តែខ្ញុំចុកពោះហើយក្អួតអស់រលីងមកវិញទាំងបាយនិងទឹកអំពៅ។ នៅពេលដែលម៉ែឃើញដូច្នោះគាត់បានប្រាប់មកខ្ញុំថា គាត់នៅសល់អង្ករមួយកំប៉ុងទៀតនិងដំឡូងឈើមួយមើមឲ្យខ្ញុំដាក់ក្នុងក្រមាត្រឡប់ទៅកងចល័តវិញ ព្រោះដល់ពេលវេលាដែលខ្ញុំត្រូវត្រឡប់ទៅវិញហើយ។ ខ្ញុំកាន់កញ្ចប់អង្ករចេញដើរត្រឡប់ទៅការដ្ឋានវិញទាំងអស់កម្លាំងពីខ្លួន។ខ្ញុំដើរបណ្ដើរខំទំពាដំឡូងឆៅបណ្ដើរ។ ដំឡូងឆៅមួយមើមនេះគឺជាសេចក្តីសង្ឃឹមចុងក្រោយសម្រាប់បំពេញកម្លាំងដល់ខ្ញុំដែលបានបាត់បង់។ មាត់របស់ខ្ញុំទំពាដំឡូង ចំណែកឯភ្នែករំពៃមើលឆ្វេងស្តាំក្រែងជួបឈ្លប … អាន​បន្ថែម រឿង ស្នាមដំបៅ(ត)

រដូវវស្សានាឆ្នាំ ១៩៧៨ បានចូលមកដល់ ខ្ញុំនិងណាវីដែលត្រូវជាគូដណ្ដឹងរបស់ខ្ញុំ ព្រមទាំងសមមិត្តយុវជន យុវនារីផ្សេងទៀត សរុបចំនួន ៣៦ នាក់មកពីភូមិក្រូចឃុំកន្សោមអក ស្រុកកំពង់ត្របែកតំបន់ … អាន​បន្ថែម រឿង ស្នាមដំបៅ