ម៉ែតើពុកទៅណាបាត់យូរយ៉ាងនេះ កូនឮថាអង្គការបានចាប់ពុកបញ្ជូនទៅកសាង តើហេតុអី្វបាត់ពុកយូរយ៉ាងនេះម៉ែ ? បងប្រុសរបស់ខ្ញុំបានសួរទៅកាន់ម្ដាយរបស់ខ្ញុំ នៅយប់មួយពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែក្តៅខ្លួនខ្លាំងណាស់។ ពេលនោះម្ដាយរបស់ខ្ញុំទើបតែយកថ្នាំអាចម៍ទន្សាយមកពីរោងសហករណ៍មកឲ្យខ្ញុំលេបរួច។ តាំងពីតូចរហូតដល់ធំ ខ្ញុំនៅមិនទាន់ស្គាល់នូវពាក្យថាលំបាកនៅឡើយនោះទេ។ ឪពុករបស់ខ្ញុំគឺជាមន្ត្រីរាជការនៅទីក្រុងភ្នំពេញ។ … អាន​បន្ថែម រឿង ជើងមេឃពណ៌ក្រហម

រឿង មួយថ្ងៃមួយយប់(តចប់) ខ្ញុំអាណិតប្អូនចង់ជួយបំបោសអង្ក្រងចេញពីខ្លួន ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនហ៊ានជួយទេ ព្រោះដឹងថាមានឈ្លបម្នាក់កំពុងតែឈរសម្លឹងមកពួកយើងមិនដាក់ភ្នែក។ ម៉ែស្ទុះទៅរកឈ្លបពីរនាក់ដែលអង្គុយនៅលើការអីនិងកំពុងជក់ថ្នាំស្លឹកសង្កែបង្ហុយផ្សែង។ កែវភ្នែកយ៉ាងមុតរបស់ឈ្លបសម្លឹងមកម៉ែដែលកំពុងតែលុតជង្គង់និងលើកដៃសំពះអង្វរ។ ឈ្លបនិយាយប្រាប់ម៉ែថា ការចាប់ប្អូនខ្ញុំចងនេះ គឺជាវិន័យរបស់អង្គការ។ … អាន​បន្ថែម រឿង មួយថ្ងៃមួយយប់(តចប់)

នៅពេលដែលខ្ញុំទៅដល់ខ្ទមមិនទាន់ស្រួលផង អារុន លូនទៅរកកន្លែងដេក ហើយម៉ែយកក្រមាចាស់ដែលមានបំណះពីរបីកន្លែងមកដណ្ដប់ឲ្យអារុន រួចអង្អែលក្បាលដែលជាទម្លាប់មុននឹងដេក។ ចំណែកឪពុកខ្ញុំ នៅអង្គុយឆ្កឹះចន្លុះដែលរៀបនឹងរលត់ម្ដងៗ។ ខ្ញុំសម្លឹងមុខពុកតាមពន្លឺចន្លុះ។ មុខពុកមិនដូចមុនទេ។ មុខពុកឡើងផតឃើញឆ្អឹងថ្គាម … អាន​បន្ថែម រឿង មួយថ្ងៃមួយយប់(ត)

សូរសំឡេងកញ្ចែបានលាន់ឮឡើងយ៉ាងញាប់រន្ថាន់ចេញពីមាត់សមមិត្ត មឿន។ សមមិត្ត មឿនគឺជាប្រធានកងកុមារដែលពួកយើងហៅថា” សមមិត្តៗ “គ្រាន់តែស្នូរសំឡេងកញ្ចែចេញពីមាត់សមមិត្ត មឿន មិនទាន់ផុតផងពួកយើងរត់មកតម្រង់ជួរដោយនាំគ្នាមកអង្គុយរង់ចាំស្ដាប់ប្រធានកងស្ដីបន្ទោសឲ្យអំពីការធ្វើការងារជូនអង្គការ។ សមមិត្ត មឿន … អាន​បន្ថែម រឿង មួយថ្ងៃមួយយប់

យុវជនគ្រប់គ្នាចប់ការងារនាំគ្នាត្រឡប់ទៅផ្ទះនៅភូមិប៉ាំងណាវិញ ចំណែកឯខ្ញុំ និងអាធីត្រឡប់ទៅផ្ទះជួបពុកម៉ែនៅភូមិត្រពាំងផ្លុង។ ខ្ញុំនិងអាធីធ្វើដំណើរកាត់តាមព្រៃតូចៗដែលដុះអមសងខាងផ្លូវដើរថ្មើជើងនិងមិនហ៊ានជជែកគ្នាទេ។យើងដើរបានបន្តិចស្រាប់តែឮសំឡេងមាត់មនុស្សជជែកគ្នា។ យើងបានក្រាបក្នុងគុម្ពព្រៃរង់ចាំឱ្យពួកឈ្លបដើរទៅផុតឆ្ងាយសិនទើបបន្តដំណើរ។ យើងបន្តដំណើរបែបនេះរហូតដល់ភូមិត្រពាំងផ្លុងរួចបំបែកផ្លូវគ្នាទៅផ្ទះរៀងៗខ្លួន។ ពេលទៅដល់ផ្ទះភ្លាមម៉ែភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែគាត់បានប្រញាប់ប្រញាល់ហៅឲ្យខ្ញុំចូលក្នុងផ្ទះសួរនាំ។ ខ្ញុំបានប្រាប់ម៉ែតាមដំណើររឿង រួចហើយពុកក៏បាន​លបលួចដុតដំឡូងឲ្យខ្ញុំ។ … អាន​បន្ថែម រឿង ព្រះអាទិត្យឥតពន្លឺ (តចប់)

ស្រមោលរាត្រីទោរទន់តាមពេលវេលាកាន់តែទៅមុខ។ ខ្យល់ជំនោរបក់មកយ៉ាងត្រសៀកប៉ះនឹងគុម្ពផ្កាលាន់ឮប្រាវៗប្រៀបបានគេដើរលើស្លឹកត្នោតងាប់។ មហាជនដែលធ្វើដំណើរដោយយានយន្តគ្រប់ប្រភេទឆ្លងកាត់ពីវិថីមួយទៅវិថីមួយយ៉ាងខ្វាត់ខ្វែងក៏ប្រញាប់ប្រញាល់រូតរះទៅកាន់លំនៅឋានរៀងខ្លួនដោយសារតែមេឃរកកលនឹងភ្លៀង។ ជាមួយនឹងទិដ្ឋភាពមនុស្សម្នាស្វែងរកទ្រនំដែលបញ្ជាក់ឲ្យដឹងថាយប់កាន់តែជ្រៅហើយ ស្រាប់តែគេឃើញ សោមា ក្នុងសម្លៀកបំពាក់ស្លៀកខោខូវប៊យជើងខ្លីលើក្បាលជង្គង់ បញ្ចេញសាច់ភ្លៅសខ្ចីដូចពងមាន់បក គួបផ្សំពាក់អាវខើចចេញរន្ធផ្សិតមើលឃើញសាច់ម៉ដ្ឋខៃជុំវិញចង្កេះ។ សម្លៀកបំពាក់ធុននេះជាការកំពុងពេញនិយមរបស់ក្មេងស្ទាវៗទិញស្លៀកពាក់ទាន់សម័យហ្វេសប៊ុកជឿនលឿន។ … អាន​បន្ថែម រឿង ព្រានប្រាក់អន្ទាក់ឧកញ៉ា(ត)

យប់ស្ងាត់ណាស់ ប៉ុន្តែអ្វីដែលមិនស្ងាត់គឺក្រពះរបស់មនុស្ស។ ខ្ញុំមិនខុសប្លែកអ្វីពីប្រជាជនផ្សេងទៀតដែលបានជម្លៀសចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញទៅកាន់បណ្ដាខេត្តនានានៅថ្ងៃទី ១៧ខែមេសា ១៩៧៥។ ខ្មែរក្រហមបានបង្គាប់ឲ្យខ្ញុំធ្វើការតាំងតែពីព្រះអាទិត្យមិនទាន់រះរហូតដល់ព្រះអាទិត្យលិចបាត់ទៅវិញ។ នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ខ្ញុំជីកប្រឡាយនៅពេលថ្ងៃ រីឯពេលយប់ខ្ញុំធ្វើជាចោរលួចអាហារព្រោះតែសេចក្តីស្រេកឃ្លាន។ ខ្ញុំតែងតែចាកចេញពីពីផ្ទះនៅពេលយប់ … អាន​បន្ថែម រឿង ព្រះអាទិត្យឥតពន្លឺ

មិត្តរិន ត្រូវខ្មែរក្រហមសម្លាប់នៅកន្លែងនេះ។ អ៊ំស្រីបានរៀបរាប់ប្រាប់ខ្ញុំថា កងឈ្លបបានចោទថានាងលួចត្នោតទុំរបស់អង្គការ។គាត់ឃើញនាងលួចផ្លែត្នោតទុំផ្ទាល់នឹងភ្នែកហើយបានយកផ្លែត្នោតទៅកប់នឹងដី ពេលដែលឈ្លប ម៉ៅ មកទាន់។ អ៊ំស្រីបានយកក្រមាជូតទឹកភ្នែកដែលហូរចុះបន្តិចទើបបន្តប្រាប់ខ្ញុំទៀតថា នោះហើយគឺជាកូនត្នោតរបស់មិត្ត រិន … អាន​បន្ថែម រឿង ក្រោមមេឃតែមួយ (តចប់)

ពេលវេលាចេះតែកន្លងផុតទៅ រដូវវស្សាក៏ចូលមកដល់។ យើងអត់មានឱកាសរត់ចេញពីគុកឥតជញ្ជាំងនោះឡើយ ដោយសារកងឈ្លបខ្មែរក្រហមបានតាមដានយើងកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។ ស្ថានភាពជីវិតយើង និងប្រជាជន១៧មេសាផ្សេងទៀតកាន់តែអាក្រក់ទៅៗ ។ រដូវវស្សាដូច្នេះ អង្គការបានចាប់ផ្ដើមឲ្យប្រជាជនសម្រុកនិងការងារធ្វើស្រែចំការវិញ។ បុប្ផា … អាន​បន្ថែម រឿង ក្រោមមេឃតែមួយ (ត)

មិនកើតទេដឹងអ៊ំ! កងកម្លាំងខ្មែរក្រហមជម្លៀសយើងមកដល់នេះហើយ ម៉េចនឹងអាចនាំយើងត្រឡប់ទៅភ្នំពេញវិញបាននោះ ?អ៊ំប្រុសសម្លឹងមើលមុខខ្ញុំ ចំណែកឯអ៊ំស្រីរអ៊ូតិចៗថា ខ្ញុំមិនអាចទ្រាំរស់ទៅមុខទៀតបានទេ! ឥឡូវនេះអ្វីក៏អស់ដែរសូម្បីតែអង្ករត្រីសាច់របស់របរប្រើប្រាស់ បើយ៉ាងហ្នឹងទៀតយើងមុខតែស្លាប់មិនខាន។អ៊ំប្រុសបន្ថែមថា មែនហើយយើង គួរវិលត្រឡប់ទៅភ្នំពេញវិញ … អាន​បន្ថែម រឿង ក្រោមមេឃតែមួយ (ត)

ឈប់យំទៅ…!ខ្ញុំបានខ្សឹបប្រាប់ខ្លួនឯងតិចៗ ប៉ុន្តែទឹកភ្នែកហាក់មិនស្ដាប់បញ្ជារបស់ខ្ញុំទាល់តែសោះ។ ទឹកភ្នែករបស់ខ្ញុំនៅតែរមៀលធ្លាក់ចុះមកលើផ្ទៃផ្ទាល់ទាំងពីររបស់ខ្ញុំឥតស្រាកស្រាន្ត គ្រប់ពេលវេលាដែលខ្ញុំបានឃើញដើមត្នោតមួយដើមនេះ។ រឿងរ៉ាវឈឺចាប់ខ្លោចផ្សាពីអតីតរបស់ខ្ញុំ តែងផុសចេញមកជានិច្ច។ យប់ស្ងាត់ផ្ទៃមេឃងងឹតឈឹង ប៉ុន្តែរឿងរ៉ាវនៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ បែរជាភ្លឺច្បាស់និងមានជីវិតរស់រវើក។ ថ្ងៃទី … អាន​បន្ថែម រឿង៖ ក្រោមមេឃតែមួយ

(ដកស្រង់ពីសៀវភៅទំនៀមទម្លាប់និងពិធីបុណ្យផ្សេងៗរបស់ជនជាតិខ្មែរ) អ្នកដែលមានជំងឺឈឺមកយូរថ្ងៃហើយរក្សាព្យាបាលដូចម្ដេចនៅតែមិនជា គេរមែងរកគ្រូឬហោរគុន់គូរមើលហេតុដែលដែលបណ្ដាលឲ្យឈឺនោះ។ បើមើលទៅត្រូវថាមានគ្រោះថ្នាក់គេរមែងនិមន្តលោកមកសូត្រមន្តរំដោះគ្រោះនោះឲ្យបានជាសះស្បើយល្ហើយទៅ។ ក្នុងកិច្ចនោះត្រូវរៀបរណ្ដាប់ផ្សេងៗតាមទម្លាប់របស់គ្រូអាចារ្យដែលធ្លាប់ធ្វើរៀងមក ក៏ប៉ុន្តែទម្លាប់របស់គ្រូអាចារ្យនោះមិនដូចគ្នាទេខ្លះមានគ្រឿងប្រដាប់ច្រើន ខ្លះមានគ្រឿងប្រដាប់ដាក់ល្មមសមគួរក្នុងទីនេះនឹងរៀបរៀងតាមបែបមធ្យមល្មមឱ្យអ្នកទីទ័លក្រធ្វើបានផងដូចមានតទៅនេះ ÷ រៀបគ្រឿងពុទ្ធបូជាគឺបាយសីប៉ាក់ឆាមួយគូ ស្លាធម៌មួយគូ … អាន​បន្ថែម ទំនៀមសូត្រមន្តរំដោះគ្រោះ