ក្រោមកម្ដៅព្រះអាទិត្យចំពីលើ សមមិត្ត សេង កំពុងតែខិតខំប្រឹងប្រែងធ្វើការងារមិនខ្លាចនឿយហត់ ព្រមជាមួយសំឡេងជញ្ជក់មាត់ខ្លាំងៗ ដេញគោឲ្យខំប្រឹងដើរទៅមុខ ហើយជួនកាលលើករំពាត់វាយគោពីខាងក្រោយនៅក្នុងវាលស្រែមួយដែលដីខ្លះកន្លែងសើម និងដីកន្លែងខ្លះទៀតគោករឹងក្រញង់។ ម៉ោងជិត ១០ … អាន​បន្ថែម រឿង រួចពីនរក

រដូវក្តៅដីបែកក្រហែង ធ្វើឲ្យបក្សាបក្សី និងមច្ឆជាតិទាំងពួងមានក្តីបារម្ភអនេកពីជីវិតរស់នៅដោយសារតែនៅតាមបឹងបួរ អូរ ត្រពាំង ត្រូវរីងស្ងួតទឹកដល់បាតដីស្ទើរគ្មានសល់។ នៅជាប់ត្រពាំងមួយដែលកំពុងរីងស្ងួតដោយសារមនុស្សម្នាជាន់រហាត់យកទឹកទៅដាក់ក្នុងស្រែ សត្វក្អែកមួយក្បាល បានហើររកទឹកផឹកបានមកចុះនៅមាត់ត្រពាំងនោះ ហើយឃើញកំពឹស … អាន​បន្ថែម រឿងនិទានប្រចាំថ្ងៃអាទិត្យ ÷រឿង : ក្អែកចាញ់ប្រាជ្ញាខ្យង

នៅដើមឆ្នាំ ១៩៧៦ ខ្ញុំទៅធ្វើស្រែជាមួយកងចល័ត្នពីភូមិមួយ ទៅភូមិមួយទៀត។ ចាស់ៗក្នុងភូមិណាស្ទូងឬច្រូតមិនទាន់ អង្គការបានឲ្យក្រុមកងចល័តរបស់ខ្ញុំដែលមានអាយុ ១៤ ទៅ ១៥ ឆ្នាំទៅជួយ។ … អាន​បន្ថែម រឿង ក្រោមមេឃងងឹត(ត)

* ផ្អែកតាមរឿងពិតរបស់អ្នកស្រី វ៉ាស្រីមុំ ព្រឹកនេះ ពេលទៅដល់កន្លែងធ្វើការ ខ្ញុំបានឃើញព័ត៌មានក្នុងបណ្ដាញសង្គមចុះផ្សាយព្រោងព្រាតអំពីដំណឹងមរណភាពរបស់អតីតមេដឹកនាំខ្មែរក្រហមម្នាក់គឺ លោក នួន ជា។ រឿងនេះបានក្លាយជាប្រធានបទដែលមិត្តរួមការងាររបស់ខ្ញុំនាំគ្នាជជែកវិភាគតាមទស្សនៈរៀងៗខ្លួន។យ៉ាងណាមិញ … អាន​បន្ថែម រឿង៖ ក្រោមមេឃងងឹត

នៅពេលធ្វើការ ប្រជាជនជាច្រើនតែងតែចោទខ្ញុំថាជាអ្នកមូលធន និងមិនសូវនិយាយលេងជាមួយខ្ញុំទេ ទោះបីជាខ្ញុំព្យាយាមសួរគេក៏ដោយ។ ពេលម៉ោង១រសៀល អង្គការបានដកក្រុមរបស់ខ្ញុំឲ្យទៅច្រូតស្រូវដែលទុំបាក់កនៅទួលដំរីស្លាប់ក្នុងភូមិអន្លង់សាន។ ពេលនោះខ្ញុំខំច្រូតស្រូវមិនហ៊ានឈប់សម្រាកទេ ទោះបីជាហេវហត់ឬក្តៅយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ម៉ោងប្រហែល១ថ្ងៃត្រង់ ទើបប្រធានកងបានឲ្យខ្ញុំឈប់សម្រាកហូបបាយនៅក្រោមម្ប់ដើមក្តុល។ … អាន​បន្ថែម រឿង គ្រួសារខ្ញុំ (តចប់)

នៅពេលដែលយើងធ្វើដំណើរដល់ស្រុកកោះធំ កងឈ្លបបានឲ្យយើងចូលទៅស្នាក់នៅក្នុងវត្តកំពង់សំបូរ រង់ចាំអង្គការបែងចែក។ ឪពុករបស់ខ្ញុំសុំកងឈ្លបរស់នៅជិតផ្ទះបងប្រុសរបស់ខ្ញុំក្នុងភូមិរាមា ឃុំព្រែកស្ដី ប៉ុន្តែកងឈ្លបមិនអនុញ្ញាតនោះទេ។ ក្រោយពីធ្វើប្រវត្តិរូបរួចអង្គការបានបង្ខំឲ្យគ្រួសារឪពុករបស់ខ្ញុំឆ្លងទន្លេទៅរស់នៅឃុំជ្រោយតាកែវ។ ទោះបីជាឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំខំលាក់ប្រវត្តិរូបយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏អង្គការនៅតែចោទប្រកាន់ថាយើងជាអ្នកមូលធនដែរ។ បន្ទាប់ពីពីរបីថ្ងៃក្រោយមក … អាន​បន្ថែម រឿង គ្រួសារខ្ញុំ (ត)

ប៉ារបស់ខ្ញុំឈ្មោះ ឡាច ឈនធ្វើការនៅអយស្ម័យានកម្ពុជា។ ខ្ញុំមានកំណើតនៅខេត្តបាត់ដំបង។នៅថ្ងៃទី ១៧ មេសា ឆ្នាំ ១៩៧៥ កងទ័ពខ្មែរក្រហមបានវាយចូលមកដល់ទីក្រុងភ្នំពេញ។ ពេញមួយយប់រហូតដល់មេឃភ្លឺ … អាន​បន្ថែម រឿង គ្រួសារខ្ញុំ

កោះគរ ស្ថិតនៅកណ្ដាលទឹកទល់មុខវត្តឈូងលាភទំនប់ទួលក្រសាំង ។ ខ្ញុំភ័យណាស់ រួចអង្គុយយំនៅចាំគេម្នាក់ឯងរហូតដល់ជិល្ងាចមិនឃើញទូកមកយកខ្ញុំទេ។មេសហករណ៍ក៏ប្រាប់ទៅមេកងថាឲ្យយកខ្ញុំទៅកងកុមារវិញ។ ស្របពេលជាមួយនោះម៉ោងបាយក៏មកដល់។ គ្រប់ៗគ្នាដែលដើរកាត់ខ្ញុំលាន់មាត់ថា អ្ហែងសំណាងហើយទូកមិនមកយកកុំអីងាប់បាត់ហើយ។ ក្រោយពីហូបបាយល្ងាចហើយកុមារទាំងអស់ក៏ដើរត្រឡប់ទៅសម្រាកនៅឯរោងវែងវិញ។ ម្នាក់ៗសុទ្ធតែស្គាល់គ្នា … អាន​បន្ថែម រឿង ខោសំពត់សម្លុយ(តចប់)

នៅក្នុងភូមិដំរីឆ្លង ឃុំស្អាងភ្នំស្រុកស្អាង ខេត្តកណ្ដាល ក្រោយថ្ងៃរំដោះ ១៧ មេសាឆ្នាំ ១៩៧៥ លោក គង់សំអឿន និងប្រពន្ធរបស់គាត់ទាំងពីរនាក់ … អាន​បន្ថែម រឿង ខោសំពត់សម្លុយ

នៅពេលដែលយើងច្រូតកាត់ និងរៀបចំស្រូវទុកដាក់ស្រួលហើយ ទើបអង្គការបានឲ្យកុមារត្រឡប់ទៅក្នុងភូមិស្រុកវិញ ប៉ុន្តែមនុស្សចាស់ៗនៅធ្វើការបន្តទៀត។ ក្រោយមកអង្គការបានឲ្យខ្ញុំទៅចាំទួលសម្រាប់បោះតង់។ទួលនោះមានព្រៃត្រែងដុះលិចៗក្បាលជុំវិញ។ ខ្ញុំខ្លាចពោះណាស់។ខ្ញុំសុំអង្គការអត់នៅទួលទេហើយសុំទៅដេញចាបជំនួសវិញ។ នៅពេលដែលខ្ញុំទៅដេញចាបមេឃក្តៅហែង ហើយខ្ញុំខ្ជិលឈរក៏ដោះអាវពីខ្លួន និងដោះកន្សែងពីក្បាលយកទៅធ្វើទីងមោងឲ្យចាបផ្អើល រួចយកដាក់ចំកណ្ដាលវាលស្រែហើយខ្ញុំអង្គុយស្រែកដេញចាបក្នុងម្លប់។ … អាន​បន្ថែម រឿង អត់ដឹងខ្យល់ (តចប់)

ដំបូងអង្គការសួរបងឡុង បងសុខ រួចខ្មៅ និងសាង ហើយបន្ទាប់មកអង្គការបានសួរខ្ញុំថា ក្មួយឯងប្រាប់តាមត្រង់មក តើឪពុកធ្លាប់ធ្វើការអ្វីដែរ? ខ្ញុំបានឆ្លើយតបទៅគាត់វិញថា ឪពុករបស់ខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើជាអ្នកដាំបាយ។អង្គការបានសួរបញ្ជាក់ពាក្យសម្ដីដែលខ្ញុំនិយាយថា ឪ … អាន​បន្ថែម រឿង អត់ដឹងខ្យល់ (ត)

ថ្ងៃមួយម៉ែកំពុងតែបោសសម្អាតគ្រាប់បាយដែលជ្រុះរាយរប៉ាត់រប៉ាយពាសពេញឥដ្ឋ។ ទឹកមុខរបស់ម៉ែហាក់មិនសប្បាយចិត្ត ពេលឃើញចៅតូចៗហូបបាយខ្ជះខ្ជាយយ៉ាងដូច្នេះ។ ខ្ញុំបានជូតសម្អាតតុបាយ រួចប្រមូលចានយកទៅលាង។ ម៉ែរបស់ខ្ញុំរអ៊ូតែម្នាក់ឯងថា ” ក្មេងៗសម័យនេះពិតជាមិនដឹងថា តើគ្រាប់បាយមួយគ្រាប់ៗ មានតម្លៃយ៉ាងណានោះទេសម្រាប់អ្នកអត់ឃ្លាន។ … អាន​បន្ថែម រឿង អត់ដឹងខ្យល់